-PRIK TALK-
ฉันตัวแข็งทื่อไปหมด เมื่อได้ฟังคำพูดประโยคสุดท้ายซึ่งดูจริงจังของเขา ฝ่ามือแกร่งที่บีบบริเวณต้นแขน มันทำให้ฉันรู้สึกปวดมากขึ้นทุกที
“…”
“…”
เราใช้เวลาจ้องสู้ตากันอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของอ้ายกอล์ฟที่มองมา แม้จะดูดุดัน แต่กลับกันฉันกลับมองเห็นความวูบไหวที่ซุกซ่อนอยู่ภายในได้อย่างชัดเจน
ไม่นาน คนตัวใหญ่ก็ค่อยๆ คลายมือที่กดทึ้งตัวฉันเอาไว้ออกไป สายตายังคงจับจ้องมาที่ฉันขณะเขาใช้หลังมือปากขอบปากตัวก่อนค่อยๆ หันหันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดทิ้งท้ายอะไรไว้อีก
ตอนนี้ที่ทำได้คือการมองตามแผ่นหลังเขาไปจนกระทั่งอ้ายกอล์ฟเดินพ้นไปจากระยะสายตา ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าของเขาซึ่งคาดว่าจะใช้บันไดแทนลิฟต์เท่านั้นที่ยังดังก้องอยู่
‘พี่รักพริกนะ…’ เมื่อคืนเขาพูดออกมาแบบนั้น แต่เมื่อกี้เขากลับบอกฉันว่าเกลียดขี้หน้า
หลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันรู้สึกได้จากเขา มันคือความคุ้นเคยแปลกๆ ทั้งที่ไม่เคยเจอกัน
