ความเงียบภายในห้อง ทำผมเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับวังวนในอดีต ผมเห็นภาพอะไรมากมาย ที่มันดูเลือนราง เสียงหวอของรถโรงพยาบาลดังลั่นไปหมด ภาพของหมอและนางพยาบาลที่วิ่งกันวุ่นวาย และตามมาด้วยเสียงเบรกที่ดังสนั่น
เอี๊ยดด!
‘เฮ้ย! เป็นไรป่ะ?!’ คำถามน้ำเสียงตกใจนั่นเป็นเสียงของผมเอง เบื้องหน้ามีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ไว้ผมยาวประบ่า กำลังแสดงสีหน้าตื่นตกใจอยู่ในอ้อมกอด ตัวเธอสั่นเพราะความตกใจ จากอุบัติเหตุบนท้องถนนที่ไม่มีใครคาดคิด
และผมเป็นคนช่วยเธอ…
‘ขอบคุณเจ้า…’ เสียงของเธอหวานมาก หวานเสียจนกลายเป็นเสียงเดียวที่ยังดังติดหูมาจนถึงทุกวันนี้
ผมเคยสงสัยว่าทำไมผมถึงจำประโยคนั้นได้ไม่รู้ลืม จนได้คำตอบว่า แท้จริงไม่ใช่เพราะความหวานหรือสำเนียงที่แปลกของเธอยามพูดในตอนนั้นหรอก
แต่เป็นเพราะว่า ผมคิดว่าตัวเองได้พบกับรักแรกแล้วต่างหาก…
‘เดินดูทางบ้างดิ เดี๋ยวรถก็ชนตายห่าหรอก!’ พอนึกถึงเรื่องราวในครั้งนั้น
