"Eh, ang tanong... hayaan ka kaya niyang hindi sumama sa kanya? Hindi mo na rin masasabi ang mangyayari Ma'am kapag hawak ka na," si Ate Marsha na advance kung mag-isip.
I sighed and I shifted on my seat. Muli akong humarap sa salamin ng dresser. "I really don't know my fate, Ate Marsha..." my face turned into sadness and I bowed my head and I played my fingers on my lap.
My mood back to normal, sad and hopeless. Alam ko na gusto nila ang ikabubuti ko pero may hindi sila maintindihan sa akin... hindi rin talaga ganoon kadali.
Especially the trauma that Rossini gave me, buong taon na paghihirap ko sa mga kamay niya. I have never experienced being treated nicely by a man, but just cruelty... sama lang ng loob at labis na pananakit kahit naging mabuting asawa naman ako.
Kaya mahirap, ang
