บทที่ 7
1325 Words
ชายหนุ่มพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้คือใครทำไมถึงหน้าคุ้นจัง.. แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาแล้ว เพราะปัญหาใหญ่ตอนนี้ก็คือผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของพ่อเขา
"ภาคินทร์พ่อบอกให้ปล่อยน้องไง" สุพจน์จะลุกขึ้นมาทันทีเลยก็ไม่ได้ เพราะไม่มีแรงมากพอที่จะลุกขึ้น
"ดูท่าทางแล้วพ่อจะหวงผู้หญิงคนนี้มากเลยนะ" มือของชายหนุ่มยังกำอยู่ที่ข้อมือหญิงสาวไม่ยอมปล่อย
แต่หญิงสาวก็พยายามที่จะแกะมันออก ยิ่งเธอพยายามเขาก็ยิ่งกำรัดแน่นขึ้น
"ฉันเจ็บนะ ปล่อย!!"
"หยุดนะภาคินทร์!! แคร่กๆๆ" ผู้เป็นพ่อตะคอกลูกชายอย่างแรงจนมีอาการแน่นหน้าอกและไอออกมา
"ท่านคะ" หญิงสาวพยายามแกะมือออก เพราะจะรีบเข้าไปดูท่านที่ตอนนี้กำลังแน่นหน้าอก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย แถมยังคิดว่าพ่อกำลังเสแสร้งแกล้งทำ
"ปล่อยฉันนะคะ คุณเห็นไหมว่าพ่อของคุณกำลังไม่สบาย"
"คงจะหนักล่ะสิ" ชายหนุ่มคิดว่าทั้งสองคงจะสมสู่กันอย่างหนักจนไม่มีแรง
งับ!!
หญิงสาวก้มลงกัดที่แขนของอีกฝ่ายอย่างแรงเพื่อที่จะให้เขาปล่อย ดูท่าทางของท่านแล้วคงจะไม่ไหว
"โอ้ย!" เขาปล่อยมือออกแบบอัตโนมัติเพราะถูกกัด
ไลยารีบตรงเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่ตอนนี้กำลังจะไม่ไหวแล้ว "ท่านหายใจลึกๆ นะคะ" หญิงสาวลูบหลังแรงๆ เพื่อกระตุ้นและเรียกสติท่านให้กลับมา
"พ่อเป็นอะไร?"
"คุณออกไปก่อน" เธอหันมาตะคอกใส่หน้าเขา
และชายหนุ่มก็ยอมถอยออกมา เพราะดูเหมือนว่าเธอกำลังปฐมพยาบาลท่านอยู่
พอทุกอย่างผ่านไปตอนนี้สุพจน์ก็ดีขึ้น
"ดูแลกันดีเหลือเกินนะ แบบนี้สมบัติคงจะแบ่งมาให้เธอ.. เยอะพอสมควรสิ"
นี่เขาจำเราไม่ได้เหรอ? ..พอทุกอย่างสงบลงหญิงสาวถึงนึกขึ้นได้ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะจำเธอไม่ได้ เพราะวันนั้นเธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดแถมแต่งหน้าทำผม จนผู้หญิงคนนั้นคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายบริการไปเลย
"ฉันลืมคิดเรื่องนั้นไปเลยขอบคุณนะคะที่ช่วยแนะนำให้" เธอประชดคืนบ้างที่เขาพูดเรื่องสมบัติออกมา
"นี่เธอ!!" ชายหนุ่มโมโหที่เธอพูดแบบนั้น สายตาคมจ้องมองมาที่ใบหน้าหวานของเธอแบบเอาเรื่อง
"ถ้าแกแค่จะมาหาเรื่องก็กลับไปเถอะ แล้วนี่ทิ้งงานมาใช่ไหม"
"พ่อกล้าว่าผมทิ้งงานเลยเหรอ แล้วนี่พ่อมาขลุกอยู่กับผู้หญิงคนนี้กี่วันกี่คืนแล้ว" สายตาคมยังมองดูเธอแบบดูถูกและเหยียดหยาม
"นี่เหรอคะลูกชายของท่าน ฉันไม่เห็นเขาเหมือนท่านตรงไหนเลย"
"ทำไมฉันจะไม่เหมือนพ่อ"
"ก็พ่อของคุณเป็นคนดี ส่วนคุณตรงกันข้ามทุกอย่าง"
สุพจน์ได้แค่นั่งฟังที่ทั้งสองทะเลาะกัน และไม่คิดจะห้ามแล้ว เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าไลยาคงจะรับมือลูกชายได้
"ดึกมากแล้วฉันขอตัวพาท่านขึ้นไปนอนพักผ่อนก่อน"
"หมดเวลาของเธอแล้ว ฉันจะพาพ่อฉันกลับบ้าน" ชายหนุ่มร่างหนาเดินมากระชากตัวของหญิงสาวให้ออกห่างจากผู้เป็นพ่อ จนเธอกระเด็นล้มลงไปที่โซฟาอีกตัว
"โอ้ย.. "
"กลับบ้านกับผมตอนนี้"
"ฉันไม่ให้ท่านกลับ คุณไม่มีสิทธิ์!!" คนที่ล้มลงไปต้องได้รีบลุกขึ้นมาอย่างไวเพื่อที่จะมาขวางเขาไว้ก่อน
"ถ้าฉันไม่มีสิทธิ์แล้วใครจะมีสิทธิ์"
"ก็ฉันไง.. เมื่อกี้คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงของท่านไม่ใช่เหรอ"
สุพจน์ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงให้ทั้งสองแต่งงานกันได้ เพราะตอนนี้เรื่องชักจะไปกันใหญ่
"เธอมันก็แค่เมียน้อย"
"ใช่ค่ะฉันเป็นเมียน้อย ฉันแค่รอวันให้ท่านหย่ากับแม่ของคุณ แล้ววันนั้นฉันคงจะเป็นเมียใหญ่ และเป็นแม่ของคุณด้วย" หญิงสาวโมโหมากจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง
"เธอกล้าพูดออกมาแบบไม่อายปากเลยนะ" แต่คนที่โมโหกว่าคงจะเป็นเขา
"ฉันจะอายทำไมในเมื่อ..." หญิงสาวหยุดพูด แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
"ในเมื่ออะไร?? พูดต่อให้จบสิฉันรอฟังอยู่!!"
"หรือว่าคุณจะเสนอตัวแทนพ่อของคุณล่ะคะ" คนตัวเล็กพูดด้วยท่าทางที่อ่อนหวานลงและยั่วยวนอีกฝ่าย
ตอนนี้สุพจน์ที่นั่งฟังอยู่ถึงกับยกคิ้วขึ้นแบบสงสัยว่า เด็กคนนี้จะไปต่อยังไงอีก
"เธอหมายความว่ายังไง?"
"ก็ในเมื่อคุณไม่อยากจะให้พ่อกับแม่ของคุณมีปัญหากัน... ฉันไม่เอาพ่อคุณก็ได้ ตอนนี้ฉันอยากจะได้คุณมากกว่า" นิ้วเรียวสวยของหญิงสาวค่อยๆ ลูบไล้ตามแผ่นอกหนา
"เธอหมายความว่ายังไง" เขาสะบัดแขนของเธอออกจากร่างกายแบบขยะแขยง
"ก็หมายความอย่างที่พูด.. ในเมื่อคุณไม่อยากจะได้ฉันเป็นแม่เลี้ยง คุณก็รับฉันเป็นเมียซะสิ"
"หึ" ดวงตาคมมองจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยาม
"ได้ค่ะ ฉันเปิดโอกาสให้คุณแล้วนะ ..ท่านคะเราขึ้นห้องกันดีกว่าค่ะ" ไม่แปลกหรอกที่เขาจะมองแบบดูถูก แต่ในเวลานี้เธอจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ล่ะ
หญิงสาวร่างระหงรีบเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคน ..ซึ่งตอนนี้ท่านพอใจมาก เพราะรู้แล้วว่าเธอจะทำอะไรต่อไปและท่านก็ไม่คิดจะห้าม
"เดี๋ยวก่อน!"
"ถ้าคุณคิดจะเปลี่ยนใจยังทันนะคะ ฉันให้โอกาสคุณแค่คืนนี้ แต่ตอนนี้ฉันขอพาท่านขึ้นไปพักผ่อนก่อนเพราะเลยเวลาทานยามานานแล้ว"
"ทำไมพ่อฉันต้องทานยา"
"เออ.. คือว่า..." หญิงสาวเผลอพูดออกไป เพราะเธอลืมไปว่าเขาจะรู้เรื่องที่พ่อป่วยไม่ได้
"ทานยาสิคะ ก็ดูพ่อของคุณสิถ้าไม่ทานยาแล้วจะมีแรงแบบว่า...หรือคะ" ยังไงก็แก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ให้มันได้ก่อน หญิงสาวคิดได้แค่นี้
"เธอนี่หน้าด้านใช้ได้เลยนะ เธอคิดเหรอว่าพ่อฉันจะยอมหย่ากับแม่แล้วมาแต่งกับเธอ"
"หน้าด้านเลยเหรอคะ ขอบคุณนะคะที่ชม คุณจะไม่ลองถามพ่อคุณดูหน่อยเหรอว่าระหว่างฉันกับแม่คุณ..ท่านจะเลือกใคร" หญิงสาวเดินมาพยุงพ่อของเขาให้ลุกขึ้น พร้อมกับทำท่าทางเหมือนออดอ้อน เพื่อประชดเขา
"พ่อพูดมา!! ว่าพ่อจะเลือกใครระหว่างผมกับแม่หรือผู้หญิงคนนี้" น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มจะแข็งกร้าวขึ้น
"พ่อ..."
"ท่านคะ ท่านสัญญากับลัยไว้แล้วไง" ไลยาพยายามทำท่าทางยั่วยวนเพื่อกระตุ้นอีกฝ่ายให้รีบตัดสินใจ
"ดึกมากแล้วเราขึ้นห้องกันเถอะ" สุพจน์หันไปพูดกับไลยาเหมือนเป็นคำตอบให้ลูกชายไปในตัว
"ถ้างั้นฉันขอตัวนะคะ พรุ่งนี้คุณรอฟังข่าวดีได้เลย ไม่สิ.. สำหรับคุณมันอาจจะเป็นข่าวร้ายก็ได้"
ก่อนที่หญิงสาวจะพาท่านขึ้นไปบนห้อง เธอได้หันกลับมาพูดกับเขาอีก "ยังเหลือเวลาอีกสี่ชั่วโมงนะคะ ถ้าคุณตัดสินใจได้ก็ไปตามฉันที่ห้องของท่าน ..แต่อย่าลืมเคาะประตูก่อนล่ะ"
- Writer
