ฉันขยับรู้สึกตัวขึ้นมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หัวใจเต้นระรัว แย่แน่ มันต้องแย่มากแน่ ๆ เมื่อคืนนี้ฉันเผลอหลับทั้งที่เฮียขุนยังคงกระแทก
และตอนนี้ผ้าม่านถูกเปิดสว่างจ้า นี่ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านไม้หลังนั้น เมื่อคืนฉันนอนที่ห้องเฮียขุน รู้สึกว่าการกลืนน้ำลายวันนี้ช่างยากลำบาก เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างในห้องนี้อย่างชัดเจน
บนเตียงที่กว้างและใหญ่มีแค่ฉัน ฉันลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ก่อนที่จะหันไปอีกด้านก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "เมื่อคืนเธอหลับตอนที่ฉันยังกระแทกอย่างเมามันส์"
นี่เสียงของเฮียขุน
“...” ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบากอีกครั้ง ทำไงดี ฉันควรทำยังไง
"ฉันขี้เกียจจะปลุกก็เลยปล่อยเธอนอนที่นี่ จนตอนนี้ก็เที่ยงครึ่ง" น้ำเสียงเขายังคงเรียบนิ่ง ฟังแล้วรู้สึกหดหู่เพราะมันไร้ซึ่งความรู้สึก
"มีนขอโทษค่ะ" อาจจะเพราะฉันฝืนร่างกายจนเกินไป ทำให้หมดสติไปแบบนั้น
