"ค่ะ" ฉันทำไม่สำเร็จ ฉันเกือบเสียตัวแล้วไม่ได้อะไรกลับมา ทำให้เขาไม่พอใจแบบนี้คงต้องกลับไปเก็บข้าวของและคงต้องทำใจยอมรับสิ่งที่จะเกิดหลังจากที่เฮียขุนยกเลิกสัญญา
ลุกลงจากเตียงเดินมาที่หน้าประตู คว้าชุดคลุมมาสวม เมื่อเห็นว่าเฮียขุนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ฉันจึงกดรหัสห้องและเดินออกมา
เปิดออกมาเจอโจ๊กยืนอยู่หน้าประตูเช่นเคย ฉันเงยหน้ามองโจ๊กครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตาของเขา
"ไปเปลี่ยนชุดครับ" ฉันเดินตามโจ๊กมาเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นยังไง ก็เลยไม่รู้จะต้องพูดอะไร โอกาสของฉันหมดแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ร้องขออีกแล้ว
เปลี่ยนชุดเรียบร้อยฉันก็ขึ้นรถแบบเมื่อคืน เหตุการณ์เป็นเหมือนเมื่อคืนทุกอย่าง
แล้วตอนนี้ฉันก็มาอยู่หน้าบ้านไม้เป็นที่เรียบร้อย เดินเข้ามาในบ้านเงียบ ๆ ปิดประตูห้องนอนทรุดตัวนั่งลงร้องไห้ น้อยใจโชคชะตา น้อยใจที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ น้อยใจพ่อที่รักฉันน้อยกว่าเมษา น้อยใจทุก ๆ อย่าง เกลียดต
