บำเรอรักเฮียขุน

บำเรอรักเฮียขุน 03 ทำไม่เป็น(1)

ผู้คนชอบพูดกันว่าเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ ต่างกับความทุกข์ที่จะอยู่กับเรายาวนาน ฉันเชื่อแบบนั้นเสมอมา

แต่ ณ ตอนนี้ความเชื่อนั้นไม่สามารถทำให้ฉันเชื่อได้อีก เพราะว่าที่ฉันกำลังเจออยู่ตอนนี้คือความทุกข์ ความทุกข์ที่มาเยือนรวดเร็วเหลือเกิน ทั้งที่ฉันอยากจะให้เวลามันผ่านไปช้า ๆ กลับกลายเป็นว่าวันนี้ครบวันที่สามของการพักผ่อน เท่ากับว่าวันนี้คือวันที่ฉันต้องเสียตัว ต้องเริ่มทำตามสัญญาที่ได้ตัดสินใจเซ็นชื่อตัวเองลงไปเมื่อวันก่อน

เวลานี้ฉันกำลังรอคนมารับเพื่อไปเรือนใหญ่ตามข้อตกลง

“เดี๋ยวกระแตเข้านอนก่อนเลยนะ พี่ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไหร่” ฉันพูดกับเด็กสาววัย 12 ปี เธอเป็นลูกสาวของคนงานในไร่ที่ได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงขุนเขาให้มานอนเป็นเพื่อนฉัน

“ได้ค่ะพี่มีน” เด็กน้อยผมสั้นเสมอหูยิ้มให้ฉัน วันแรกที่เจอกันเธอเรียกฉันว่าแม่เลี้ยง ฉันรีบแก้ต่างทันทีว่าไม่ใช่แม่เลี้ยงของไร่ขุนเขาไม้งาม ให้เรียกฉันว่าพี่มีนก็พอ ฉันไม่ได้บอกหรอกว่าฉันอยู่ที่นี่มีสถานะเพียงนางบำเรอเท่านั้น ฉันอายที่จะพูด อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ควรพูดกับเด็กที่อายุเพียง 12 ปี

ทว่ากระแตอายุ 12 ปีก็จริง แต่ดูเหมือนเธอจะเคยชินกับการนอนกลางป่ากลางเขา เธอเล่าว่าครอบครัวของเธอเคยลำบากมาก พอได้มาทำงานที่ไร่นี้ความเป็นอยู่ของครอบครัวเธอดีขึ้นหลายต่อหลายเท่า กระแตเล่าว่าแม่เลี้ยงคนเก่าเป็นคนใจดี และพ่อเลี้ยงตามใจแม่เลี้ยงอ้อมรักทุกอย่าง อยากทำอะไรก็ให้ทำ แต่พอแม่เลี้ยงอ้อมรักกับลูกชายออกจากไร่ขุนเขาไม้งามไปแล้วประจวบเหมาะกับพ่อเลี้ยงมาเจออุบัติเหตุ รอยยิ้มที่เคยมีบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงก็ไม่มีใครได้เห็น ไม่สิ กระแตบอกว่าตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ ไม่เคยมีใครได้เห็นหน้าพ่อเลี้ยงขุนเขาอีกเลย งานทุกอย่างถูกสั่งจากคนสนิทของพ่อเลี้ยงเท่านั้น

กระแตบอกว่าแม้ไร่จะปิดห้ามคนนอกเข้า แต่งานในไร่ยังคงดำเนินต่อ คนงานมีกินมีใช้ตลอด

แสงไฟรถสาดส่องเข้ามาทางบ้านไม้ ฉันเลิกคิดถึงเรื่องที่กระแตเล่าให้ฟังแล้วผ่อนลมหายใจออกมายาว ๆ เตรียมตัวเตรียมใจเจอกับเหตุการณ์ข้างหน้า

รถจอดด้านหน้า ฉันจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้หน้าบ้าน “ปิดบ้านให้ดีนะกระแต” ส่งรอยยิ้มให้เด็กน้อยแล้วก็เข้ามานั่งในรถ

ภายในรถมีคนขับรถหนึ่งคนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า และผู้ชายอีกคนคือคนสนิทของพ่อเลี้ยงขุนเขาที่ชื่อว่า โจ๊ก

ตลอดเส้นทางของการเดินทางใจฉันมันเต้นตึกตัก ตึกตัก กลัวเหลือเกิน กลัวสิ่งที่กำลังจะเจอ อยากให้การเดินทางนี้ช้ากว่านี้ อยากให้อีกสักสองสามชั่วโมงค่อยถึงจุดหมาย