ณิชาอมยิ้ม เลื่อนเก้าอี้ตัวเองไปติดเก้าอี้ของเตชิณ
“โว้ๆๆ” โตมรส่งเสียงอย่างตื่นตะลึง ยิ่งถูกเพื่อนรักดูถูก ณิชาก็ยิ่งเข้าหาเตชิณอย่างจงใจ สมน้ำหน้าไอ้เพื่อนเลวนัก คงคิดว่าสาวเจ้าจะหน้าเสียใจเสียแล้วเลิกยุ่งกับคนปากเสียอย่างมัน ที่ไหนได้...
“รินให้ค่ะ” คนสวยถือวิสาสะดึงแก้วจากมือของเตชิณมารินเหล้าให้ เหล้าเพียวๆ ถูกรินแล้วค่อยส่งคืนไป เจ้าของแก้วยังมองมาตาขวาง เธอไม่สน ยังขยับไปใกล้ เอาศอกวางบนพนักวางแขนของเก้าอี้บุนวม จงใจช้อนสายตามองคนที่นั่งข้างกัน มองแบบไม่ละสายตา ให้เขารู้ไปเลยว่าเธอมองอยู่
เตชิณมองผ่านอย่างไม่ชอบใจ หน้ายิ่งงอหงิกเมื่อคำพูดเขาทำอะไรเจ้าหล่อนไม่ได้
โตมรมองณิชาอย่างอึ้งๆ ยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นจิบ แล้วรอดูว่าเตชิณจะทนได้สักกี่น้ำ ถ้าเป็นสี่ห้าปีก่อนละก็ ป่านนี้ได้ฉีกซองถุงยางละ ไม่มีมาเสียเวลาคุยกันให้เปลืองน้ำลายหรอก เพื่อนเลวของเขามีหน้าตาเป็นอาวุธ แต่ไอ้นี่มันมา
