“ผมไม่เชื่อหรอก มินไม่ใช่คนแบบนั้น เธอไม่ใช่คนใจดำอย่างที่แม่ว่า”
“งั้นลูกก็รอต่อไป เชื่อเถอะว่าเธอไม่มีวันติดต่อมา”
“แม่!”
“ลูกจะรอก็รอต่อไปเถอะ”
“ผมไม่รอหรอก ผมจะติดต่อเธอเอง จะติดต่อไป จนกว่าเธอจะรับสายผม จนกว่าเธอจะอ่านข้อความผม แม่รอดูก็แล้วกัน!”
หมัดที่กำแน่น ยิ่งกำแน่นกว่าเดิม เมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้ อาทิตย์กว่ามาแล้วที่เขาเพียรพยายามติดต่อมินตรา แต่หล่อนก็ไม่ตอบอะไรกลับมา หล่อนทำเหมือนว่าได้ตายจากเขาไปแล้ว
แค่เงินนิดหน่อยนั่น เขาไม่เห็นจะแคร์ ขอเพียงแค่หล่อนยอมคุยกับเขาสักคำ เขาจะลืมให้หมดว่าหล่อนทิ้งเขาไป เขาจะอ้าแขนรอให้หล่อนกลับมา ได้โปรดเถอะ แค่รับสายสักครั้งก็ยังดี
แม้จะผ่านไปนานเพียงไร คำวอนขอของเตชิณก็ไม่เคยสมปรารถนา หลายเดือนที่ผ่านไป เขาส่งข้อความหาหล่อน ทั้งโทรหาหล่อนผ่านเฟซและไลน์ แต่หล่อนก็ไม่เคยรับสายสักครั้ง และพอโทรบ่อยเข้า จู่ๆ ก็คล้ายกับว่าหล่อนไม่ได้เล่
