“เราไม่ได้ให้คนนอกเข้ามานะคะ อันที่จริงตรงนี้เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ปกติชาวบ้านแถวนี้ เขาก็ไม่กล้าเข้ามาหรอกค่ะ”
“ฉันขอโทษ จะพากลับเดี๋ยวนี้” เตชิณขอโทษณิชา จะดึงแขนมารดาพาไปขึ้นรถ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมง่ายๆ
“จะไปไหนก็ไป แม่ยังไม่เสร็จธุระ”
“แต่หนูว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ค่อยเหมาะจะคุยธุระนะคะคุณแม่”
“ว้าย! ใครเป็นแม่หล่อนกันยะ!”
นวลฉวีรีบออกตัว ทำหน้าทำตารังเกียจณิชาออกนอกหน้า
“งั้นเรียกคุณนายก็แล้วกันค่ะ สะดวกดี” เอาคำนี้แหละ เหมาะสมกับ ผอ. นวลฉวีที่สุดละ คุณนายผู้เรื่องมากเรื่องเยอะ
“แล้วแต่เถอะ บังเอิญไม่อยากนับญาติกับพวกผู้หญิงของเจ้าเตน่ะ เพราะถ้าให้เรียกคุณแม่ๆ ทุกคนไป ป่านนี้ฉันคงมีลูกสะใภ้เป็นร้อย”
“คุณแม่!?”
“แม่พูดความจริง อย่ามาทำเสียงแบบนั้นใส่แม่นะเจ้าเต”
เตชิณเริ่มขบกรามกรอดๆ ทำไมมารดาที่เคารพต้องมาอยู่ที่นี่เวลานี้ด้วยนะ
“เอาละหนู ฉันแค่มาเลียบเคียงถามเรื่องที่ดินที่ว
