“พี่เต!?”
เตชิณชะงักกึก เสียงปรามนั่นคุ้นหูจนน่าตกใจ เขามองหน้าหล่อน มองนิ่งๆ กวาดสายตาพิจารณาทุกส่วนบนใบหน้างาม แต่ก็ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่มินตรา!
“อย่านะ! เดี๋ยวมีคนมาเจอ!”
ไม่ทันแล้ว ถึงจะให้เหตุผลร้อยแปด แต่คนมันหื่น มันห้ามได้ที่ไหน เขาผลักเธอลง ให้เธอนอนหงายอยู่บนโต๊ะไม้ สองขาถูกจับตั้งไว้เป็นรูปตัว M
เสื้อครอปตัวสั้นถูกเลิกชายขึ้นไปกองไว้ใต้คาง บรานิ่มๆ ไร้โครงที่เธอสวมตอนเข้านอน ถูกเขาถลกขึ้นไปเหนือเนินทรวง สองเต้าอันอวบอัดเลยเด้งออกมา เขาอ้างับเอาปลายถันไปดูดชิม ดูดแรงๆ ราวกับทารกผู้กระหาย ปลายลิ้นร้อนๆ เลียปลายถันวนไป ปลายเท้าเธอจิกไว้กับผิวโต๊ะจนเล็บแทบหักงอ
“รสชาติเธอดีเป็นบ้า!”
ณิชาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือละอายใจดี เขากำลังชมเธออยู่ใช่ไหม เธอมองขึ้นไปข้างบน แลเห็นเพียงกิ่งก้านใบของต้นจำปี มันกำลังเคลื่อนไหวตามแรงลม ลมเย็นๆ ช่างแผ่วเบา แต่การกระทำของปากเขาช่างรุนแรง
เธอหลับตาพ
