EP 5/7 รักที่ถูกลืม
965 Words
“เจ๊คะ...” มินตราพูดไม่ออก มองถุงโจ๊กที่เจ๊ยัดใส่มือมาให้ มันจุกแน่นในอก โพรงจมูกมีแต่น้ำมูกไปคลอขังจนหายใจไม่ออก
เจ๊มองคนที่ยืนจ้องถุงโจ๊กแล้วปากเริ่มบิดเบ้ ก่อนที่น้ำตาใสๆ จะไหลออกมา ก่อนที่ร่างของมินตราจะค่อยๆ นั่งลงแล้วปล่อยโฮ
“เจ๊...ฮือออ....”
เจ๊หงส์ก็ตกอกตกใจ นั่งลงที่หน้าห้องของมินตราอีกรอบ ลูกบ้านห้องอื่นเปิดประตูออกมาดูทีละห้องสองห้อง เจ๊ก็โบกมือบอกว่าไม่มีอะไร คนป่วยยังเอาแต่ร้องไห้ คงจุกอกแน่นใจจนพูดอะไรไม่ออกกระมัง
“เป็นอะไรล่ะมินเอ๊ย ถุงโจ๊กมันโดนแขนโดนขาใช่ไหม มันร้อนละสิ โทษทีนะ เจ๊ไม่ทันมอง”
เจ๊ปลอบคนที่กำลังร้องไห้ เจ้าหล่อนสะอื้นจนตัวโยน น้ำหูน้ำตามาเป็นสาย พอจะรู้ละว่าเจ้าตัวเป็นทุกข์เรื่องอะไร เจ๊แค่หวังว่ามินตราจะผ่านมันไปได้ด้วยใจที่เข้มแข็งพอ
“เจ๊...ขอบคุณนะคะ เจ๊...ฮือออ...”
“พอๆ ไม่ต้องร้องแล้ว ชาวบ้านเขาตกอกตกใจ”
“หนูเครียด”
“เครียดแล้วยังไง เครียดแล้วเงินมันจะเพิ่มมาในกระเป๋าเหรอ”
“เดือนหน้าหนูจะเอาที่ไหนมาจ่ายเจ๊...” พูดพลางปาดน้ำมูกน้ำตา
“คิดอะไรละนั่น ก็ตั้งเดือนหน้า เดือนนี้จ่ายแล้วไง เอาแค่เดือนนี้ก่อน คนเรามันจะไม่มีทางออกเลยเหรอ ถ้ามีปัญหา มันก็ต้องมีทางแก้สิวะ อย่าเพิ่งคิดอะไร กินก่อน ไปกินให้อิ่ม สมองมันจะได้มีแรงคิดหาเงินนะหนู”
มินตราพยักหน้ารัวๆ เจ๊เองก็น้ำตาคลอ ไม่ได้อยากร้องนะ แต่พอเห็นมินตราร้อง มันก็จะร้องไปด้วย คนสวยใจบาง ขี้สงสารละนะ
“เลิกร้อง พอๆ เจ๊ลงไปกินข้าวก่อน เอ็งก็ค่อยๆ กินนะ มันยังร้อนอยู่”
“ขอบคุณนะคะเจ๊...ขอบคุณ...”
มินตรายกมือไหว้ปลกๆ ไม่ใช่เพียงขอบคุณเจ๊ที่เอาโจ๊กมาให้ แต่ขอบคุณที่เจ๊พาเธอลงมาจากระเบียง
เจ๊ยิ้มให้อีกหน ก่อนจะเดินจากมา ยังได้ยินเสียงสะอื้นของมินตราดังไล่หลัง
ครืดๆ ครืดๆ
สมาร์ตโฟนดังมาจากกระเป๋ากางเกง เจ๊หงส์คนสวยหยิบมารับสาย ผัวเจ๊โทรมา
‘อยู่ไหนเนี่ย หิวข้าวแล้วนะ’
“อยู่บนตึก แวะมาดูไอ้มินน่ะ มันเป็นไข้”
‘เอ้าเหรอ แล้วเป็นไง หนักหรือเปล่า’
“ไม่เป็นไรแล้วมั้ง”
“เออๆ ดีแล้ว ว่าแต่...ทำไมโจ๊กเหลือถุงเดียว เฮียซื้อมาสองนะ’
“อ้อ...คือ ฉันกินไปแล้วตอนเฮียอาบน้ำน่ะ ฉันหิว เฮียรอแป๊บนะ จะเข้าลิฟต์แล้วเนี่ย”
‘อือๆ’
เจ๊หงส์วางสายสามี ก่อนจะหันไปมองประตูห้องของมินตราอีกครั้งแล้วค่อยกดลิฟต์ลงไปข้างล่าง
ส่วนมินตราก็กลับเข้าห้อง เทโจ๊กลงถ้วยไปครึ่งหนึ่ง เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง เธอต้องวางแผนเผื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า อยากให้ตัวเองรู้ว่ามื้อถัดไปก็ยังมีข้าวกิน โจ๊กยังร้อนอยู่ มีหมูก้อนสีชมพูซีดๆ อยู่สองสามชิ้น รสชาติจืดสนิท แต่มินตรากลับอร่อยนัก รสชาติของชีวิตใหม่ กินไปน้ำตาก็ไหลไป ไหลลงกี่ครั้ง มันก็หยดลงถ้วยโจ๊กของเธอ
“ขอบคุณนะคะเจ๊...ขอบคุณ....”
โจ๊กอุ่นร้อนที่กลืนลงท้องไป มันไม่ได้อุ่นแค่ท้องข้างในแต่อุ่นไปถึงใจของเธอ ในเวลาที่รู้สึกอ้างว้างและไม่มีใคร แต่ยังมีคนมีน้ำใจ เอาโจ๊กมาให้ถึงหน้าห้อง บางทีสวรรค์ก็คงไม่ได้ใจร้ายเกินไป
ท้องที่ร้องครวญครางสงบลงแล้ว เธอรู้สึกผิดเหลือเกินที่ปล่อยให้ตัวเองหิวขนาดนี้ รู้สึกผิดที่ไปยืนอยู่ระเบียง เธออยู่มาได้ตั้งยี่สิบกว่าปี เป็นตัวกาลกิณีที่แม่กับพี่ๆ เรียกหาทุกครั้งที่เงินขาดมือ เธอจะมาตายง่ายๆ ได้ยังไง
“ใช่...ฉันต้องไม่ตายสิ ต้องไม่ตาย!” มือเรียวปาดน้ำตาแรงๆ แต่ยิ่งปาดมันก็ยิ่งไหล แลหาผ้าสักผืนมาเช็ดให้หมดไป มือก็คว้าได้เพียงผ้ากันเปื้อนผืนงาม เห็นผ้ากันเปื้อนแล้วน้ำตายิ่งไหลแรง ตัวนี้พี่เตซื้อให้ มันสวยเกินกว่าจะเอามาใช้ทำกับข้าวให้เปื้อนซอส แต่พี่ก็ยังซื้อมา
“มินจะไม่ร้อง...พี่เต มินขอโทษ มินจะอยู่ต่อไป สักวันมินจะไปยืนอยู่ต่อหน้าพี่อีกครั้ง มินสัญญา”
สัญญาสาบานทั้งที่ยังไม่เห็นหนทาง มือก็ม้วนเอาผ้ากันเปื้อนมาเช็ดหน้าเช็ดตา เธอจะไม่ยอมแพ้ ถ้าเตชิณจำทุกอย่างได้ขึ้นมา แล้วโกรธเกลียดเธอ เธอก็จะเดินหน้าขออภัย เธอจะสู้ไม่ถอย ต่อให้เขาไม่รักเธอแล้ว เธอก็จะไปบอกเขาสักครั้ง ว่าเธอยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง
พรืด!
บางอย่างร่วงลงจากผ้ากันเปื้อนผืนงาม หล่นลงบนตักของมินตรา เธอมองมันอย่างตื่นตะลึง เพราะคาดไม่ถึงว่าจะเจอมันที่นี่
“พี่เต...พี่เต...ฮือออ...”
แล้วมินตราก็ได้ร้องระงม มือสั่นๆ หยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมา เหมือนว่าแสงสว่างเจิดจ้า มันส่องลงมาที่ร่างของเธอเพียงจุดเดียว
‘เครดิตการ์ด’ ที่เตชิณให้เธอไว้ซื้อกับข้าวรายเดือน มันยังอยู่ในผ้ากันเปื้อน สุดท้ายสวรรค์ก็ยังรักเธอ สุดท้ายผู้ชายแสนดีคนนั้น ก็ยังดีกับเธอแม้ว่าเขาจะจำเธอไม่ได้แล้วก็ตาม
- Writer
