EP 5/3 รักที่ถูกลืม
1058 Words
“งั้น...มินไปเถอะ พี่แค่แวะมาดูที่นี่ ก่อนขึ้นเครื่องพรุ่งนี้เช้าน่ะ กลัวว่าจะลืมปิดโน่นปิดนี่ ระแวงไปหมด อ้อ...นั่นของเธอหรือเปล่า”
เขาชี้ใส่ผ้ากันเปื้อนที่มีระบายลายกุหลาบ มันแขวนอยู่ในซอกข้างตู้เย็น เขาเดินไปหยิบมาให้
“ขอบคุณค่ะ มินคง...ลืมไว้ตั้งแต่คราวก่อน”
“โอเค...งั้น...เธอไปเถอะ พี่ก็จะไปแล้ว”
มินตราพยักหน้า ยิ้มรับการไล่กลายๆ ของเขา เธอสอดเงินเข้ากระเป๋า จำต้องรับเงินมาเพราะไม่อยากให้เขาผิดสังเกต พวกเธอพากันเดินออกมา เตชิณกำลังสวมรองเท้าอยู่ ด้านหลังของเขาเป็นประตู และหากเขาและเธอก้าวออกประตูบานนี้ไป เธอก็จะไม่ได้เจอเขาอีก
“เอาละ...ไปกัน” เขาชวนละนะ แต่ยังไม่ทันได้แตะที่จับประตู จู่ๆ มินตราก็โถมร่างเข้ามา
ปึก!
มันดังอย่างนั้นจริงๆ แผ่นหลังเขาได้รองรับร่างอุ่นๆ ของหล่อน สองแขนหล่อนสอดเข้ามารอบเอว อะไร? เกิดอะไรขึ้น มินตรากอดเขาทำไม
“พี่...ฮือออ...”
มินตราร้องไห้โฮ เตชิณเป็นงง ตอนแรกจะแกะแขนหล่อนออก แต่หล่อนกอดแน่นเหลือเกิน สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้หล่อนกอดไป ปล่อยให้หล่อนใช้แผ่นหลังของเขา แทนผ้าเช็ดน้ำตา
“มิน...เป็นอะไร ไม่ต้องร้อง ใจเย็นๆ”
มืออุ่นที่ตบเบาๆ บนหลังมือบาง แทนที่จะทำให้มินตราหายเศร้า แต่กลับทำให้ร้องหนักกว่าเดิม ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจปลอบกัน
“ขอโทษ...ขอโทษนะคะ แต่ขอ...กอดพี่หน่อยได้ไหม...ฮึกๆ ในฐานะน้องสาวก็ได้ ขอกอดพี่ได้ไหมคะ พี่เต...ฮือออ...”
“...ได้...ได้สิ”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ตอบออกไป รู้แค่ว่าเสียงสะอื้นไห้ของมินตรา มันกำลังบาดลึกลงในหัวใจเขา มันเจ็บแปลกๆ มันเจ็บแบบไม่เคยรู้สึกเลย
“โชคดีนะคะพี่...ขอให้พี่...ประสบความสำเร็จอย่างที่พี่หวังนะคะ คิดถึงมินบ้างนะ มิน...ก็จะคิดถึงพี่เหมือนกัน...”
เสียงนั้นเครือเจือสะอื้น มินตรายอมปล่อยเขา เมื่อหล่อนกอดจนพอใจ และพอเขาหันไป ใบหน้าที่นองน้ำตาก็ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจ ทำไมหล่อนต้องร้องไห้ขนาดนั้น
“มิน? เป็นอะไรเนี่ย พี่งงนะ”
มินตรารีบปาดน้ำตา ก่อนจะยิ้มให้
“ขอโทษค่ะ ก็พี่นั่นแหละ...พี่จะไปแล้ว ต่อไป...เจ้านายที่ให้ทิปเยอะๆ อย่างพี่ มินจะไปหาได้ที่ไหนล่ะ”
“ว่าไปนั่น เรียนจบแล้วก็ไปหางานดีๆ ทำสิ จะทำงานทำความสะอาดตลอดไปได้ยังไง จริงไหม”
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะพี่”
“อืม...”
“งั้น...มินไปละ ไม่กวนพี่แล้วค่ะ”
เตชิณหลีกทางให้สาวเจ้า หล่อนยังยิ้มทั้งที่มีน้ำตา
“ลาก่อนนะคะพี่ มินจะไม่ลืมพี่เลย โชคดี...นะคะ”
เธอปั้นยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดใจก้าวออกจากห้องไป เพราะหากรีรออีกสักวินาที เธออาจจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่พูดทุกอย่างออกมา
มินตราออกจากห้องไปแล้ว เตชิณยังงงอยู่ แต่ก็พยายามปัดเรื่องไร้สาระออกจากสมอง เขายังมีเรื่องให้ขบคิด ให้ทำความเข้าใจอีกบานเบอะเลย
“เฮ้อ...ไปเริ่มต้นใหม่ที่โน่น อาจจะดีกว่าก็ได้” บอกตัวเองอย่างนั้นแล้วกวาดตามองรอบห้อง รู้สึกแปลกๆ ที่ต้องไปจากที่นี่
“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นี่บ้างนะ ทำไมใจหายแปลกๆ แล้วทำไม ‘เจ้านี่’ มันถึงไปหล่นอยู่ในห้องนั้นล่ะ” ถามตัวเองแล้วล้วงเอากล่องแหวนออกมาดู เขาเข้าไปสำรวจความเรียบร้อยในห้องว่างที่อยู่ข้างห้องเขา แต่ดันเห็นว่ามีบางอย่างหล่นอยู่ข้างเตียง อันที่จริงมันเกือบจะกลิ้งเข้าไปใต้เตียงนั่นแหละ แต่เขาดันตาดีเห็นมันเข้า เขาจำไม่ได้ว่ามันไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านี่คือแหวนของใคร
ครืดๆ ครืดๆ
สมาร์ตโฟนในกระเป๋ากางเกงสั่นแรง เขาล้วงมันออกมาดู มารดาโทรตามแล้ว นิดหน่อยไม่ยอมให้คลาดสายตาเลย
“ครับแม่”
‘อยู่ไหนลูก ออกไปไหนทำไมไม่บอกแม่’
“โธ่...แม่ครับ ผมโตแล้วน่า”
‘ลูกก็รู้ว่าทำไมแม่ถึงตามตัวตลอด กลัวว่าจะจำทางกลับบ้านไม่ได้น่ะสิ’
“แม่ครับ ผมจะลืมทางกลับบ้านได้ยังไง ผมแค่แวะมาดูคอนโดฯ ก่อนบินน่ะ”
‘ไม่ต้องลำบากหรอกน่า แม่สั่งเด็กที่บ้านไว้แล้ว ถ้ามีอะไรเดี๋ยวให้เด็กเข้าไปดู”
“ไม่สบายใจเหมือนมาดูเองนี่ครับ ผมก็รักบ้านของผมนะครับแม่’
‘อือๆ แม่ไม่เถียงละ รีบกลับมาแล้วกัน รีบมากินข้าวจะได้รีบเข้านอน พรุ่งนี้ต้องบินแต่เช้านะ’
“ครับแม่ อ้อ...”
‘อะไรอีกลูก’
เตชิณเปิดกล่องแหวนออกดู ชั่งใจว่าจะถามมารดาดีไหม
‘เต? มีอะไรหรือเปล่า’
“อ่า...ปะ...เปล่า เปล่าครับ...อ้อ...นี่ใช่มือถือผมแน่ๆ ใช่ไหม”
ปลายสายเงียบไปเกือบครึ่งนาที ก่อนจะรีบโวยวายกลับมา
‘ใช่น่ะสิ! นี่คิดว่าแม่แอบไปซื้อมือถือเครื่องใหม่มาเปลี่ยนหรือไง ดูละครมากไปนะเราอะ’
เขามุ่นคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ
“ก็มันอดสงสัยไม่ได้นี่ครับ ทำไมมือถือผมมีแค่เบอร์แม่กับเบอร์ไอ้โตล่ะ”
‘ไม่รู้สิ คนเจ้าชู้อย่างลูกคงไม่มีใครคบละมั้ง เอาละๆ รีบมา แม่รอกินข้าว’
“อ่า...ครับๆๆ”
เตชิณรับคำมารดา ก่อนจะกวาดตามองคอนโดฯ เป็นครั้งสุดท้าย กล่องแหวนถูกยัดลงกระเป๋าไป เขาเลือกที่จะไม่ถามแม่ เพราะลางสังหรณ์บอกเขาว่าแม่ไม่ได้พูดความจริง เขาจะพยายามนึกให้ออก ว่าใครเป็นเจ้าของแหวน ว่าเขาเคยอยู่ที่นี่กับใคร และถ้าหากว่ามีคนคนนั้นจริงๆ เขาก็อยากถามสักคำ ว่าหล่อนหายไปไหน หล่อนทิ้งเขาไปทำไม หรือมีอะไรที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน
- Writer
