หวางเย่วชิงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมด้วยความสงสัย ที่รถม้าของโรงเตี๊ยมขนาดกลาง เหตุใดจึงใหญ่โตหรูหราเพียงนี้ ทั้งยังมีตราสัญลักษณ์คล้ายเสือ ที่มองแล้วให้ความรู้สึกน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย
แต่เมื่อมองเห็นเถียนหลานแม่หนูน้อยร่างจิ๋ว ที่กำลังเดินตามติดนางยิ่งกว่าลูกเป็ด จ้องมองรถม้าคันใหญ่ด้วยแววตาตื่นเต้นดีใจ นางจึงวางความหวาดระแวงลงสักนิด และยินยอมใช้บริการรถม้าของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ให้ขับเคลื่อนไปส่งที่จวนหลังใหม่ ที่อยู่ห่างออกไปจากย่านการค้าของเมืองเสิ่นหนาน แต่ก็ยังถือว่าอยู่ใจกลางเมืองไม่ได้มีเส้นทางเปลี่ยวร้างให้เป็นกังวล
“หลานหลาน เจ้าขึ้นรถม้าเองได้หรือไม่”
เย่วชิงเอ่ยถามออกมา ทั้งยังจ้องมองขาสั้นๆที่โผล่พ้นอาภรณ์สีซีดที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่อาภรณ์ที่มีขนาดที่พอดีตัว หากนางขุนจนแม่หนูน้อยผู้นี้มีน้ำหนักตามเกณฑ์ที่ดีคงจะน่ารักไม่น้อย ขนาดตัวผอมบางเช่นนี้ยังน่ารักจนนางอดที่จะเอ็นดูไม่ได้
“ได้เจ
