“เอ่อ ไม่เหมาะสมเช่นกันเจ้าค่ะ แต่เอาเถิดท่านจะเรียกอันใดก็สุดแล้วแต่ท่าน เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ข้าพึ่งย้ายมาใหม่ยังต้องจัดเก็บสิ่งของอีกหลายอย่าง”
เย่วชิงเห็นใบหน้าหล่อเหลาเศร้าสลดลง จึงรู้สึกผิดไปชั่วครู่นางจึงยอมให้เขาเรียกขานอย่างที่ต้องการ เอาเถอะมีคนเรียกด้วยความเอ็นดูแบบน้องสาว ก็น่าจะดีกว่ามีคนคิดร้ายเฉกเช่นที่ผ่านมา
“ตามสบายเถิดเย่วเอ๋อร์ ประเดี๋ยวข้าจะให้คนนำผักสด ไข่ไก่ เนื้อไก่ มาให้เจ้าปรุงอาหาร เป็นการต้อนรับเพื่อนบ้านในรอบหลายปี อย่าได้ปฏิเสธเชียวล่ะ”
หยางหนิงเฉิงรีบพูดดักเอาไว้เพราะเกรงว่านางจะไม่รับของจากเขา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มจนปากจะฉีกถึงใบหู ที่นางอนุญาตให้เขาเรียกขานด้วยความสนิทสนม ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากจนกระทั่งเจียงหยวนอยากจะวาดภาพเก็บเอาไว้ดู
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ายินดีรับไว้”
เย่วชิงก้มหัวลงขอบคุณเพื่อนบ้านผู้มีน้ำใจ เมื่อเห็นแววตาจริงใจในดวงตาคมกริ
