หลายวันมานี้รัมย์สุดาเอาแต่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าวันนั้นเป็นบ้าอะไร ถึงได้หาเรื่องใส่ตัว มีอย่างที่ไหนกล้าเดินไปถามเขาตรงๆ ว่าถ้าต้องการเงินสามร้อยล้านต้องแลกด้วยอะไร ชีวิต เลือดเนื้อ หัวใจหรือร่างกาย และผลสุดท้ายก็ต้องมาหมกตัวอยู่แต่ภายในห้อง ไม่กล้าแม้จะออกไปเผชิญหน้ากับเขา และเขาก็เหมือนจะรู้ดีเพราะตั้งแต่คืนนั้นก็ไม่เคยกลับมานอนที่นี่อีก สงสัยเป็นเพราะรังเกียจผู้หญิงงี่เง่าอย่างเธอกระมัง ที่ทำอะไรสิ้นคิดและน่าอับอายได้ถึงเพียงนั้น
แต่พอคิดดูอีกที ก็ควรจะทำให้ทุกอย่างสิ้นสุดลงในสิบคืนต่อจากนี้ จะได้บินกลับไปกอบกู้เกียรติยศของครอบครัวที่เมืองไทยให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่นี่ก็จะครึ่งเดือนแล้วกับการอยู่ที่อิตาลี เงินที่มีมันยังห่างไกลความจริงอยู่มาก บางทีควรจะหยุดนอน หยุดหลบหน้าหลบตา แล้วหันไปยั่วรอสส์ให้ตบะแตก ก็แค่นอนกับเขาสิบคืนมันคงไม่สึกหรออะไรกระมัง
คิดได้แบบนั้นก็ปีนลง
