เช้าตรู่ของวันใหม่ รัมย์สุดารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ไหนจะลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคนซึ่งแผ่ซ่านไปกับกลุ่มผม ท่อนแขนล่ำๆ ซึ่งรั้งเอากายบางไปกระแทกกับกายแกร่งจนไร้ช่องว่าง ไหนจะหมอนนุ่มๆ ซึ่งมีกลิ่นของผิวกายสุดแสนรัญจวนอีก ถ้าเธอเป็นผู้หญิงปกติ นอนอยู่กับผู้ชายในสภาพเกือบเปลือยเช่นนี้คงต้องหวีดเสียงร้องลั่นออกมา แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คิดจะทำหรอก ก็ในเมื่อตั้งใจจะจับเขาให้อยู่หมัดแล้วนี่ เรื่องงี่เง่าพวกนั้นก็คงไม่ต้องทำให้เปลืองแรง
นอนนิ่งให้คนตัวโตกอดอยู่อีกสักพัก จนแสงสว่างอ่อนๆ เข้ามาแยงตา ก็ค่อยๆ ขยับกายนอนตะแคงมองหน้าคมคาย มือข้างหนึ่งเท้าศีรษะขณะที่ปล่อยศอกจมไปกับที่นอน ส่วนมืออีกข้างหันมาไล้แก้มสากของคนหลับเบาๆ เมื่อดวงตาสีน้ำข้าวเบิกตากว้างขึ้นช้าๆ ก็ยิ้มกว้างๆ เอาใจ พร้อมกับโน้มปลายจมูกเชิดรั้นจมไปกับแก้มสากเร็วๆ แล้วถอยห่าง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ...คุณสามี”
“ว่าอะไ
