เช้าวันต่อมา... ภูวดลนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง สายตาจ้องเขม็งไปยังร่างอรชรที่เพิ่งจะก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา
“ทำไมมาช้านัก ฉันให้คนไปตามตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ... แก้วเพิ่ง... ทำอาหารเช้าเสร็จค่ะ”
คนที่นอนเอกขเนกอยู่ผุดลุกขึ้นนั่งทันที แววตาของเขามีความไม่พอใจ
“ฉันสั่งตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ว่าให้หยุดงานบ้านไปก่อน ทำไมต้องรั้นทำด้วย หรือว่างานบนเตียงยังไม่เหนื่อยพอ”
“เอ่อ... แก้ว...”
“เข้ามาใกล้ๆ ฉันนี่”
ดอกแก้วเดินตัวสั่นขาสั่นเข้าไปหยุดที่ข้างเตียง ก่อนจะอุทานตกใจเมื่อถูกรวบร่างให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่ม
“พี่ภู...”
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วย มีอะไรเหนือความคาดหมายเธออย่างนั้นหรือ”
ก็ที่เขากระชากหล่อนขึ้นมากอดบนเตียงนี่ไงล่ะ
“แก้ว... เอ่อ...”
“น่ารำคาญ พูดจาอึกอักอยู่ได้”
“อ๊ะ... พี่ภู...”
ร่างของหล่อนถูกจับให้นอนหงายบนเตียง โดยที่เขาคร่อมทับเอาไว้ทั้งตัว สองแขนถูกรวบไปตรึงเอา
