หล่อนก้มหน้างุดอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกับร่างกายของตัวเองกำลังจะระเบิด
ภูวดลขยับเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น ก่อนจะรวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้หลวมๆ
“พี่ภู...”
ดอกแก้วตกใจรีบยกสองมือขึ้นดันหน้าอกกว้างเอาไว้
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้ เธอคืออีตัวชั่วครวของฉัน”
ดอกแก้วพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงอันแสนโหดร้ายนั้น
ภูวดลเห็นดอกแก้วตัวสั่นเทา ก็รู้สึกสงสาร ยอมปล่อยหล่อนออกจากอ้อมแขน
“แก้ว... ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
ดอกแก้วรีบย่ำเท้าเดินกลับไปยังเรือนคนใช้ซึ่งห้องนอนของตัวเองร่วมอยู่ที่นั่น
ภูวดลไม่ได้ขัดขวางอะไร แต่เขาเลือกที่จะเดินตามหล่อนไปเช่นกัน
“เอ่อ... พี่ภู... ตามแก้วมาทำไมเหรอคะ”
ดอกแก้วที่กำลังจะดึงประตูห้องปิด แต่มือใหญ่ของภูวดลดึงเอาไว้เอ่ยถามเสียงสั่น
“คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ”
“เอ่อ... คือว่าแก้ว...”
ชายหนุ่มไม่สนใจท่าทางกระอักกระอ่วนใจของดอกแก้ว เขาแทรกตัวเข้ามาภายในห้องนอนของหล่
