"เอ่อพี่ชายจางเหว่ยแบกท่านพี่ไหวหรือเจ้าคะท่านไม่ได้บาดเจ็บมากใช่หรือไม่" นางถามเพื่อนสามีที่จะช่วยแบกเพื่อนขึ้นหลังไปส่งที่บ้านนี้ใกล้จะถึงแล้ว
"ข้ายังไหวไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมายมาเถอะเย่หรงจะได้พักผ่อนเร็วๆเข้า"
เดินมาด้านหน้าสามีของนางแล้วย่อตัวลงนางจึงประคองสามีขึ้นหลังเพื่อนของเขา
"ขอบใจเจ้ามากน้องหญิงที่เป็นห่วงพี่" เย่หรงเอ่ยขึ้นพอนางประคองเขาแล้วเดินตามหลังพร้อมช่วยสองแฝดยกตระกร้าตามหลังมาติดๆ
"เย่หรงที่เจ้าบอกว่าเมียของเจ้าจะรังเกียจในตัวเจ้าหรือไม่ เมื่อกี้คงพอจะทำให้เจ้าหายข้องใจแล้วกะมังกอดกันกลมซะขนาดนั้นข้าดีใจด้วยละ" จางเหว่ยคุยเบาๆกับเพื่อนตอนแบกเพื่อนไปที่บ้าน
เย่หรงไม่ตอบเขาหันมองไปทางด้านหลังเห็นนางกับน้องทั้งสองสะพายตระกร้าตามหลังมา อกข้างซ้ายของเขาเต้นระรัวตอนที่นางกอดประคองเขาเอาไว้กลิ่มกายของนางหอมกรุ่นติดปลายจมูก ไอ้เพื่อนบ้าหาว่าเขากอดกันกับนางจนกลมดิก ท
