บทที่1.หนี้ที่ไม่ได้ก่อ(1)
1106 Words
แก้วตาเกือบจะล้มทั้งยืน หญิงสาวกลับจากทำงานในราวสี่ทุ่ม บ้านหลังน้อยของเธอถูกรื้อค้น ข้าวของกระจัดกระจาย มีสิ่งของบางอย่างที่ถูกทำลายจนเสียหาย มิหนำซ้ำบุญทรงพ่อเลี้ยงของเธอยังถูกทำร้าย ส่วนลำดวนผู้เป็นมารดานั้นเป็นลมล้มพับหลังจากถูกพวกทวงหนี้มาอาละวาด
“เป็นไปได้ไง! พ่อไปเป็นหนี้เขาตั้งสามแสน” แก้วตาถามคนที่นั่งคอตกอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า ๆ หลังจากรู้ยอดหนี้ที่คนตรงหน้าสร้างไว้ ขาของเธอก็เกือบหมดแรงล้มพับตามมารดาไปอีกคน
“ก็ข้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายแบบนี้” คนมีความผิดทำหน้าเศร้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ แต่แก้วตาเชื่อว่าท่าทางหงอย ๆ ของบุญทรงไม่ได้ทำให้เขาสำนึกผิด
“ฉันถามว่าพ่อไปเป็นหนี้เขาได้ยังไง” แก้วตาถามกลับเสียงดังปนดุราวกับนายบุญทรงเป็นลูกของเธอ
“โธ่โว้ย! นางนี่ ทำอย่างกับข้าเป็นลูกเอ็งงั้นล่ะ” บุญทรงที่รู้ตัวดีว่ามีความผิดทำโมโหกลบเกลื่อน ใครจะคิดว่าเขาจะถลำตัวจนเป็นหนี้เจ้าของบ่อนเป็นแสน ๆ ทั้ง ๆ ที่เงินได้มามันแค่หลักหมื่น
“พ่อ อย่ามาทำโมโหใส่ฉันนะก็รู้ว่าทุกวันนี้บ้านเราลำบากกันอยู่แล้ว ลำพังจะหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องบางเดือนยังไม่ชนเดือน นี่! ดันไปสร้างหนี้ในบ่อน ครั้งนี้พ่อทำเกินไปแล้ว”
“เออ! กูเป็นหนี้แล้วไงวะ เอ็งจะปล่อยให้ไอ้พวกในบ่อนมันมาฆ่ากูให้ตายเสียก่อนหรือไง”
“ใครใช้ให้พ่อเข้าบ่อน ฉันกับแม่ไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้เขาหรอกนะ”
“นางนี่ พูดเหมือนไม่เห็นกูเป็นพ่อ นางลูกเวร กูน่าเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เด็ก ๆ ก็ดี”
“ก็เพราะฉันเห็นเป็นพ่อนะสิ ฉันกับแม่ถึงทนลำบากอย่างทุกวันนี้”
“นางแก้ว! อย่ามาทำปากดีกับกู มึงจะลำเลิกบุญคุณใช่ไหม หน็อย! แค่หาเงินเข้าบ้านได้เข้าหน่อยก็ผยอง คงนึกสิว่าปีกกล้าขาแข็งแล้ว เดี๋ยวนี้ถึงไม่เห็นหัวกู” วาจาระคายหูถูกนำมาจิกหัวเรียกยามที่ถูกลูกเลี้ยงโต้เถียง
“พอเถอะพี่บุญ มัวแต่นั่งทะเลาะกันหนี้ก้อนโตก็ไม่หมดลงหรอกน่า”
หลังจากที่แก้วตาช่วยหายาดมยาหอมมาปฐมพยาบาล ลำดวนก็ฟื้นขึ้นมาทันเห็นพ่อลูกกำลังทะเลาะกัน นางเห็นว่าศึกระหว่างสามีและลูกกำลังจะลุกลามบานปลายจึงลุกขึ้นมาห้ามทัพ ขืนไม่ออกโรงมีหวังบุญทรงคงหาเรื่องอาละวาดทำปึงปังหรือไม่ก็ทำข้าวของเสียหายกลบเกลื่อนความผิด สุดท้ายคนที่ต้องเดือดร้อนก็ไม่พ้นแก้วตาที่ต้องหาเงินมาซื้อข้าวของชิ้นใหม่
“แม่! แม่ก็เป็นแบบนี้ทุกทีพ่อถึงได้ใจ กี่ครั้งแล้วที่เที่ยวไปก่อหนี้ไม่ในร้านเหล้าหรือไม่ก็ในบ่อน ไม่ใช่ฉันกับแม่เหรอที่ต้องตามใช้หนี้แทน”
“นั่นมันเรื่องของกู กูจะเป็นหนี้ใครก็ช่าง มึงกับแม่ของมึงมีหน้าที่หาเงินมาใช้เขาแค่นั้น ไม่อย่างนั้นกูจะเอาบ้านกับที่ดินผืนนี้ไปขายใช้หนี้เขา”
“ไม่นะ พี่เอาบ้านกับที่ไปขายแล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหน”
ลำดวนได้ยินแบบนั้นแล้วลมแทบจะจับขึ้นมาอีกครั้ง สมบัติชิ้นสุดท้ายที่ได้รับตกทอดมาจากปู่ย่ากำลังจะมาถูกผลาญเพราะสามีที่ไม่เอาถ่านของตน เมื่อหลายปีก่อนเขาก็ขโมยโฉนดไปจำนองกับนายทุน โชคดีที่แก้วตาหาเงินมาไถ่คืน ไม่อย่างนั้นเธอกับลูกคงไม่มีที่ซุกหัวนอน
“กูมีที่ไปก็แล้วกัน ส่วนพวกมึงสองแม่ลูกจะไปอาศัยวัดหรือจะไปอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่พวกมึง”
“พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไง พี่จะทิ้งฉันกับลูกหรือ”
“เออ! กูเบื่อเมียแก่เหี่ยว ๆ อย่างมึงเต็มทน”
“พี่บุญ อือ...อือ”
บุญทรงลุกขึ้นเดินไปคว้ากระเป๋าใบเล็กเก็บของใช้ที่จำเป็น ไอ้ที่บอกว่าเบื่อเมียแก่เป็นแค่ข้ออ้าง ความจริงแล้วเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ หนี้สามแสนอาจจะไม่มากสำหรับบางคน แต่สำหรับเขาชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีทางหาเงินไปใช้ได้หมด ลำพังแค่หาเลี้ยงปากได้เงินวันละไม่กี่ร้อยบาทก็ไม่พอค่าใช้จ่ายในบ้าน ไม่น่าเลย! ถ้าไม่เพราะไอ้เชิดที่ชักพาเข้าบ่อนของเสี่ยดนัย เขาก็คงไม่ต้องมีหนี้ท่วมตัวแบบนี้
“ปล่อยเขาไปเถอะแม่” แก้วตาตรงเข้าไปประคองร่างท้วมของมารดา หญิงสาวมองคนที่เธอเรียกว่าพ่อเก็บข้าวของ ถ้าผู้ชายตรงหน้าเดินออกไปจากชีวิตของมารดาได้ก็คงเป็นเรื่องดี แต่เธอเชื่อว่าไม่อีกกี่วันคนที่ออกปากว่าเบื่อเมียแก่ต้องซมซานกลับมา
“พี่จะไปจริง ๆ หรือพี่บุญ”
ลำดวนถามสามีที่อยู่กินกันมานับสิบปี ตั้งแต่พ่อแท้ ๆ ของแก้วตาตายไป ลำดวนก็แต่งงานใหม่กับบุญทรง แรก ๆ บุญทรงก็ทำตัวเป็นสามีที่ดี ขยันทำมาหากิน เขารักแก้วตาราวกับลูกของตัวเอง แต่มาระยะหลังที่บุญทรงเริ่มติดเพื่อนฝูง เธอเองตอนนั้นก็คิดว่าสามีคงอยากออกไปเฮฮากันตามประสา แต่นับวันบุญทรงยิ่งหนักข้อขึ้น นอกจากจะไม่ขยันทำกิน ยังติดเหล้าและการพนัน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าเข้าไปเล่นในบ่อนของเสี่ยดนัยจนหนี้ท่วมตัว
“เออ! กูไปแน่ ต่อให้กูไม่อยากไปก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ เอ็งก็เห็นเสี่ยดนัยส่งคนมาทวงหนี้ถึงบ้าน ถ้าไม่มีเงินไปคืน มันฆ่ากูตายแน่เวลาแค่สามวันใครจะหาเงินมากขนาดนั้น หรือเอ็งอยากให้กูตาย”
“ทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้น”
“กูจะไปรู้เหรอ เห็นหวงสมบัติมากกว่าห่วงกู”
“พ่อก็พูดเกินไปนะ พ่อก็รู้ว่าแม่รักพ่อมากแค่ไหน ไม่อย่างนั้นคงไม่ทนให้ขูดรีดอยู่ทุกวันนี้หรอก”
- Writer
