Walang imik na tuloy-tuloy na akong pumasok sa loob ng aming bahay upang mabilis ng maghanda sa aking pag-alis. Dere-deretso akong umakyat ng hagdan bitbit ang tasa ng aking kape. Tinanguan lang at halos hindi tapunan ng tingin ang mga kasama namin sa bahay na bumati sa akin ng magandang umaga. Alam naman na nila ang ugali ko, may mga araw na ganun lang ang reaction ko sa pagbati nila sa akin dito. May pag-iingat ang aking bawat pagyapak sa baitang ng hagdan, ngunit nang muling tumunog ang aking cellphone ay bumilis bigla ang aking mga paa na kulang na lang ay talunin na ang pag-akyat upang kaagad na makarating na sa itaas noon. Hindi alintana ang buhat na kape kung matapon man ito sa aking pagmamadali, ang tanging nasa isip ay ang mabasa na kung ano ang nilalaman ng message na iyon. Hindi
