Hindi ko alam kung gaano kami katagal na magkayakap ni Mama at nasa ganoong pwesto. Ang tanging alam ko lang ay natagpuan ko na lang ang aking sarili na malakas na doong umiiyak dahil sa unang pagkakataon, nagawa kong ilabas iyong mga emosyong matagal ko na noong kinikimkim sa aking pusong ngayon ay labis na ang bigat. Para akong bumalik sa pagkabata kung saan nadapa at masuyong niyakap ng kanyang ina upang patigilin at ampatin ang aking mga luha. Iyon ang aking pakiramdam na matagal ko ng hinihiling na sana ay muli kong maranasan sa kanya.
“I am sorry, Senda, humihingi ng pasensya ngayon sa’yo si Mama. Sorry sa mga pagkukulang ko bilang ina, sorry kung ang dami kong kasalanang hindi ko maitama.” turan pa nitong hinaplos na ang aking ulo, lalong nagpaiyak sa akin ang ginawa niya.
Sa hali
