“คุณรอฉันอยู่ที่รถแล้วกันนะคะฉันไปแป๊บเดียว” ปารียาบอกชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
“คิดถึงแม่จังเลยค่ะ” ปารียากอดแม่เบาๆ แล้วนั่งกุมมือปัทมาข้างเตียง
“พอแม่รู้สึกตัวก็บ่นหาแต่พี่แบมใหญ่เลย” ปฐวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจ ปัทมายิ้มให้กับลูกสาวและลูกชายอย่างตื้นตัน แจ่มนั่งยิ้มบางๆมองทั้งสามแม่ลูกคุยกันอยู่เงียบๆ
“แม่ทานอะไรได้บ้างยังคะ” ปารียาเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“หมอให้ทานอาหารอ่อนๆ แม่ก็กำลังพยายามอยู่” ปัทมาบอกลูกๆด้วยใบหน้าอิดโรย
“พี่นัธพึ่งกลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง” ปฐวีบอกพี่สาว
“อ้าวหรอ นัธไม่เห็นบอกพี่ แล้วเขารู้ได้ไง” ปฐวีดวงตากระตุกวูบก่อนที่จะตอบพี่สาว
“ผมบอกเขาเองแหละ” ปฐวีบอกกับพี่สาว ปารียาพยักหน้ารับรู้
“แบมได้เงินมาจากไหนมารักษาแม่เหรอลูก เงินตั้งเยอะตั้งแยะ” ปารียามองหน้าน้องชายด้วยแววตาที่เป็นกังวล
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นทุกคนต่างมองหน้ากัน
“คุณชาร์ล
