ตอนที่ 11
“อ๋อ...หยิ่ง...ก็ดี หยิ่งให้ตลอดนะ เพราะฉันอยากรู้ว่าเธอจะขัดขวางความต้องการของฉันยังไง”
มณีมณฑ์เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองคิดผิดก็เมื่อมือใหญ่ลูบไล้ลำแขนเสลา...แผ่วเบา ประกายในดวงตาสีสนิมวาววับมีเลศนัยที่ไล่มองจากปลีน่องขาวเนียนไล่ไปอย่างเชื่องช้า ก่อนจะหยุดตรงบางส่วนของกายสาว แล้ววกกลับขึ้นไปใหม่อีกครั้ง จนถึงบัวตูมเต่งตึงที่ไหวกระเพื่อมตามอัตรากายหายใจของผู้เป็นเจ้าของ
มณีมณฑ์ถึงกับสั่นสะท้านไหววูบจากศีรษะจรดปลายเท้าขึ้นมาทันควัน อยากจะขยับหนีแต่ก็เหมือนกับถูกตรึงจนแข็งเป็นหิน น้ำลายเหนียวๆ ไหลติดลำคอ เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะมองไม่ออก จึงรีบข่มกลั้นความกลัวในใจกัดฟันเอ่ยออกไปน้ำเสียงเข้มและกระด้าง
“หยุดนะ ยอมเขียนให้ก็ได้ ส่งกระดาษมาสิ อยากจะให้เขียนอะไรก็บอกมา ไอ้คนเฮงซวย” สุดท้ายมณีมณฑ์ก็อดเก็บปากไว้ไม่ไหวด่ากราดอีกฝ่ายไปสองสามคำ
เธอยื่นมือไปดึงกระดาษและปากกาจากมือใหญ่อย่างกระแท
