พอเหลือกันเพียงลำพังในห้องแล้วชายหนุ่มก็หันมาจ้องมองเนตรนภาอย่างเอาเรื่อง ลุกขึ้นเดินย่างสามขุมเข้าไปประชิดร่างเล็กนอนบนเตียง มือใหญ่จับคางมนบีบแรง ๆ เพื่อสั่งสอน
“ฮึ! สำส่อนแล้วไง เธอก็เป็นเมียของคนสำส่อนแบบฉันไปแล้ว ยัยแว่น”
“อ๊ะ! เจ็บ!” สาวเจ้ายกมือขึ้นแกะมือใหญ่ที่บีบคางตัวเองออก
“เจ็บแค่นี้มันไม่ตายหรอก เธอทำให้ฉันต้องหิว เธอต้องทำให้ฉันพอใจเดี๋ยวนี้” บีบคางของเจ้าหล่อน พลางขยับตัวขึ้นบนเตียงนั่งคร่อมทับร่างเล็ก แล้วล้วงแก่นกายร้อนเต่งตึงของตัวเองออกมาตีปากอิ่มของหญิงสาว
เนตรนภาจ้องมองตาคมของบุรุษที่นั่งคร่อมตัวเองอยู่บนเตียง
คนป่วยอย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาเหี้ยมโหดคู่นั้น แม้ในใจจะหวั่นไหว แต่หล่อนก็ปิดบังความกลัวได้ดี มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ออกจากคางของตัวเอง ทั้งเจ็บทั้งปวด เรี่ยวแรงที่มีก็หดหายด้วยพิษไข้ที่ยังคงมีอยู่
“พยายามให้ตาย เธอก็แกะไม่ออกหรอกเนตร เธอต้องช่วยฉันตอนนี้แ
