พยานรักเมียลับ

ปฐมบท

รูปที่ติดใบสมัครงานที่อยู่ในมือของเตชิตทำให้ใจของเขาสั่นมาก นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เจอกับเธอ แปดปีเห็นจะได้ ไม่มีข่าวคราว ไม่มีการติดต่อใด ๆ มาจากผู้หญิงคนนี้

“ตีรณา” เขาเอ่ยชื่อของเธอออกมาเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มหยักที่มุมปาก สายตาที่จ้องสบกับรูปของหญิงสาวตรงหน้าฉายแววโหดอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากเธอมันเหลือคณนา น้ำตาที่เคยไหลให้กับผู้หญิงคนนี้จากอดีตที่เคยเป็นคนที่ถูกเธอทิ้ง ทำให้เขาอยากจะขยำทั้งรูปและใบสมัครของเธอทิ้งไป แต่แล้ว… เตชิตก็คิดได้

“กลับมาก็ดีสิ เราจะได้สะสางเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต”

“ถึงเวลาเอาคืนแล้วสินะ” เขาแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างน่ากลัว พร้อมกับยกหูขึ้น และใช้นิ้วจิ้มเบอร์ของไหมฟ้า

++++++++++

“สวัสดีค่ะคุณเต้น เลือกได้แล้วหรือคะ หรือว่าจะให้ไหมหาคนใหม่อีกคะ” ไหมฟ้ารีบถาม เธอออกอาการใจสั่น ๆ

เกือบเดือนครึ่งแล้วกระมัง ที่เธอจะต้องเข้าไปประชุมกับคุณเตชิต เพื่อจดรายงานการประชุม เอาจริง ๆ ไหมฟ้าก็ไม่ค่อยจะชอบ อีกอย่างก็เรียกได้ว่าเธอน่ะต้องเหนื่อยเพิ่ม แต่ได้เงินเดือนเท่าเดิมไม่เพิ่มไม่เติมเลยค่ะ

แต่จะทำอย่างไรได้ ช่างเป็นเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เจ้านายของนางอย่างเตชิต... เลือกมากเสียด้วยสิ เขานิยมคนเก่ง และคล่องแคล่วว่องไว

บางทีเจ้านายก็ให้เหตุผลที่ไม่ยอมเลือกคนไหน ด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า “ไม่ถูกชะตา” ไหมฟ้าก็ได้แต่ถอนหายใจ

ในตอนนี้ ไหมฟ้าก็ตั้งใจฟังเต็มที่

(“ผมเลือกได้หนึ่งคน”)

“จริงหรือคะ” ไหมฟ้าออกอาการตื่นเต้น

แต่ก็ต้องระงับเอาไว้ พลางลอบถอนหายใจเบา ๆ เรียกได้ว่ายกภูเขาออกจากอก เธออดไม่ได้ที่ยิ้มร่าออกมาทั้งใบหน้า

(“คุณเข้ามาเอาเอกสารของคนนี้ได้ และเรียกให้เธอมาทำงานได้เลย”)

“ได้ค่ะ ไหมจะไปเอาเอกสารที่ห้องของคุณเต้นนะคะ แล้วจะรีบตามเธอคนนั้นให้มาทำงานให้เร็วที่สุดค่ะ”

(“ตามตัวเธอมาให้เร็วที่สุด ให้มาเริ่มงานที่นี่ให้ได้เร็วเท่าไรได้ยิ่งดี”) รอยยิ้มร้าย ๆ ฉายขึ้นมาบนใบหน้าของเตชิต

“สาธุค่ะ ขอให้เป็นวันพรุ่งนี้เลยนะคะ” แทบจะยกมือไหว้ท่วมหัว

เจ้านายที่ยังไม่วางสายถามสวนขึ้นมาทันที

(“ทำไม”) เขาเสียงเข้มขึ้นมานิดหนึ่ง

“อ่า…” ไหมฟ้าอ้ำอึ้ง จะให้บอกได้อย่างไรว่าเธอน่ะเหนื่อยเต็มทนแล้ว

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ” รีบปฏิเสธทันควัน ก่อนจะวางสายไป

กิ๊ก… เตชิตวางสายไปแล้ว ไหมฟ้าถึงกับถอนหายใจดังเฮือก ‘เกือบไปแล้วไหมล่ะ คิดดังไปหน่อย หาเรื่องให้คุณเต้นบ่น’ ไหมฟ้าจะได้วางใจได้เสียที มีคนมารับทำหน้าที่แทนเธอแล้ว บทจะดีคุณเตชิตก็ดีใจหาย แต่บทเขาจะร้าย เขาก็เหมือนพายุทอร์นาโดที่พร้อมจะทำลายล้างทุกอย่าง ไหมฟ้ารีบออกจากห้องของตัวเอง เดินตรงไปที่ห้องของเจ้านาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก… เคาะถึงสามครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นท่วมหัว การเผชิญหน้ากับเขาเป็นเรื่องที่ชวนขนหัวลุก

“เข้ามาสิ” เสียงดังฟังชัด ไหมฟ้าเงี่ยหูฟังแล้ว คาดว่า อารมณ์น่าจะไม่ค่อยดีแน่ ๆ การเข้าหาเจ้านายเหมือนต้องคอยลุ้นว่าจะได้เลขแจ็กพอตอะไรบ้าง

สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เว็บไซต์ของเจ้านายล่มแล้วล่มอีก และพนักงานไอทีน้องใหม่ที่เข้ามาทำงานหลายคน ก็ทำงานพลาดกันเป็นว่าเล่น ทำให้การลงนิยายของนักเขียนที่ฝากความหวังไว้ที่เว็บไซต์มีอันต้องเหลวเป๋วไม่เป็นท่า

เรียกได้ว่ามีเสียงบ่นมาจากนักเขียนเป็นรายวัน ทำให้ต้องแก้ไขกันอีก สร้างความยุ่งยากและวุ่นวายกันไปหมด

แบบนี้จะให้เจ้านายของเธออารมณ์มั่นคงอยู่ได้อย่างไร ไหมฟ้าเปิดประตูและชะโงกหน้าเข้าไปก่อน พร้อมกับเผยยิ้ม

“คนไหนคะคุณเต้น” เดินโค้งตัวงอแบบอ่อนน้อมถ่อมตนเข้าไปข้างใน

เตชิตยกเอาใบสมัครทั้งปึกออกมาวางตรงหน้าของไหมฟ้า พร้อมกับหยิบเอาใบสมัครของตีรณาขึ้นมาวางด้านบน เขาใช้ปากการาคาแพงของเขาจิ้มลงไปที่รูปตรงใบหน้าของเธออีกด้วย

“ผู้หญิงคนนี้ ตีรณา ศรีรุ่งรัตน์” ชื่อและนามสกุลที่เขาจำได้ขึ้นใจไม่เคยลืม

“คนนี้นะคะ ได้เลยค่ะ ไหมจะรีบตามให้เร็วที่สุดค่ะ” ไหมฟ้าหอบเอาเอกสารทั้งหมดที่กองเป็นพะเนิน แล้วรีบออกไปจากห้องนั้น

“อู้…” เธอพ่นลมหายใจแรง ๆ ก่อนจะจ้ำอ้าวโกยกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง

เตชิตยิ้มร้าย ในใจก็เต้นแรงมาก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาแค่อยากจะถามเหตุผลของเธอว่า ทำไมต้องหนีหน้าเขาไปอย่างไร้เยื่อใยไม่บอกไม่กล่าว

‘เธอจะตอบว่าอย่างไร ฉันอยากจะรู้จริง ๆ’