ลิขิตของลมพัดหวน
1200 Words
เขาสั่งทุกคนห้ามเรียกชื่อของเขาเด็ดขาด ไม่ว่าชื่อจริงหรือว่าชื่อเล่น แต่ให้เรียกบอส หรือว่าเจ้านายเท่านั้น
“แล้ววันนี้เต้ยจะได้เจอบอสไหมคะ”
“ไม่รู้เหมือนกันนะ ผีเข้าผีออก อุ้ย!” แทบจะตบปากตัวเอง แต่ก็พูดแก้ทันใด
“บางทีพี่ก็ไม่เจอหน้าบอสเป็นอาทิตย์”
“เหรอคะ”
“ใช่จ้า เพราะทุกอย่างทำงานผ่านเจ้านี่ไง”
ไหมฟ้าชี้ไปที่คอมพิวเตอร์หน้าจอใหญ่ ๆ ใหญ่กว่าที่ตีรณาใช้อยู่มาก ๆ ทั้งดูทันสมัยและดูเหมาะสมที่จะเป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับหนังสือออนไลน์ที่ใหญ่โตที่สุดในประเทศ
ตีรณายังมึนงงว่าเธอกำลังอยู่ที่นี่ ที่หลายคนต้องอิจฉา
“ที่เห็นนี่ยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่อยู่ในห้องของเจ้านายนะ ในบริษัทของเรามีเซิร์ฟเวอร์ที่น่าจะใหญ่มาก ๆ เพราะต้องเก็บข้อมูลเยอะ”
“เต้ยอยากเห็นจังค่ะ”
“อยู่ในห้องเจ้านาย” ไหมฟ้าเอาคู่มือเล่มหนึ่งให้กับตีรณา
“เอาเก็บไว้ ไม่เข้าใจตรงไหน ในนี้มีคำตอบ อ้อ... ที่พี่สอนเต้ยไป หนึ่งส่วนห้าของงานที่พี่จะสอนเต้ยเลยนะ”
“ค่ะ ๆ เริ่มต่อได้เลยค่ะพี่ไหม ว่าแต่พี่ไหมไม่เหนื่อยหรือคะ จะพักก่อนก็ได้” ตีรณาเป็นห่วงเพราะท้องที่โย้
“ไม่เป็นไร ๆ พี่ต้องรีบสอนเต้ยก่อนที่พี่จะลาคลอด พี่กลัวอย่างเดียว พรุ่งนี้เต้ยจะไม่มาทำงานนะสิ อย่าเบี้ยวน้า”
“ไม่เบี้ยวแน่นอนค่ะ” เธอจะอดตายอยู่แล้ว
ถ้าไม่อดทนก็ต้องไปกัดก้อนเกลือกิน บทสนทนาเรื่องของเจ้านายหมดไป ไหมฟ้าตั้งอกตั้งใจสอนงานให้กับตีรณาให้ได้เร็วและมากที่สุด ถ้าเธอลาไปคลอด ตีรณาจะทำได้ทุกอย่าง ไหมฟ้าพออกพอใจในความฉลาดเฉลียวและความจำเป็นเลิศของตีรณา ทั้งยังตั้งอกตั้งใจเรียนรู้อย่างเต็มที่ แบบนี้ทำให้เธอหมดห่วง
ในห้องทำงานของเตชิต สายตาของชายหนุ่มพุ่งไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ที่ฉายภาพของสองสาวที่ตั้งอกตั้งใจทำงาน
“ตีรณา... สวัสดี” รอยยิ้มร้าย ๆ กับสายตาที่ใครก็มองไม่ออกว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่ แต่ทว่ามันดูร้ายจนน่าขนลุก
“ฉันจะทำอย่างไรกับเธอดีนะ”
หน้าตาที่แทบไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เพิ่มเติมคือสวยขึ้น และดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นผมยาวที่รวบเป็นผมม้า ยาวถึงกลางหลัง ผิวที่เนียนนุ่มขาวจนกระจ่างใสเห็นได้ชัดเจนจากกล้องวงจรปิดที่เป็นยี่ห้อที่ดีที่สุด
เสียงพูด คำนินทาจากปากของไหมฟ้า และเธอ เตชิตได้ยินชัดเจน น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มคุ้นหู ที่เตชิตอยากได้ยิน
“ในที่สุด เธอก็เดินกลับมาหาฉันเอง ไม่เสียแรงที่เฝ้าภาวนาอยู่ทุกวัน”
นี่คือคำสารภาพจากหัวใจของเตชิตว่าเขาไม่เคยลืมเธอ ‘ตีรณา’
เสียงแจ้งเตือนในมือถือของไหมฟ้าดังขึ้นมา และมีข้อความเด้งบอกอีกว่า วันนี้เธอมีนัดกับหมอในตอนเย็น
“มีอะไรหรือคะ” สีหน้าที่ทำตกใจเหมือนลืมอะไรไปจริง ๆ ทำให้ตีรณาอดถามไม่ได้ ตีรณาเห็นรอยยิ้มจืดจางบนใบหน้าของไหมฟ้า
“พี่ลืม”
“ลืมอะไรเหรอคะ”
“ลืมว่าวันนี้มีนัดกับคุณหมอนะสิ ต้องอัลตราซาวนด์ และต้องเจาะอะไรอีกหลายอย่าง” ที่กังวลเพราะคลินิกที่ไหมฟ้าฝากท้องนั้นอยู่ใกล้บ้าน ซึ่งไกลกว่าที่นี่มาก หากเธอออกไปตอนที่เลิกงานห้าโมงเย็น มีหวังไปไม่ทัน
“เอายังไงดีล่ะ” สายตาเป็นกังวล
“วันแรกก็จะทิ้งเด็กใหม่เสียแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ไหม ที่พี่สอนมาวันนี้ ก็หลายเรื่องอยู่นะคะ เต้ยก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง”
“พรุ่งนี้พี่ไหมค่อยมาสอนเต้ยใหม่ก็ได้ค่ะ ให้เต้ยทำงานเท่าที่พี่สอนวันนี้ก่อน”
“พี่ก็คิดเหมือนกัน งานเยอะแยะจะให้สอนหมดในวันเดียว มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ใช่ค่ะพี่ เอ้อ... พี่ไหมจะต้องโทรไปบอกเจ้านายก่อนไหมคะ”
“โทรหรือ อึ...” ไหมฟ้าส่ายหน้า
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็ไม่รู้บอสจะรับสายหรือไม่นะสิ”
“มีแบบนี้ด้วยเหรอคะ” หน้าตาสงสัย
“เป็นธรรมดาต่างหาก ลองดูนะ” ว่าแล้วไหมฟ้าก็โทรศัพท์เข้าไปหาเจ้านาย เตชิตไม่ยอมรับสายเธอจริง ๆ
“เอายังไงดีล่ะคะ” พลอยเป็นกังวลกับไหมฟ้า
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเกิดบอสต้องการอะไร หรือมีเรื่องอะไร น้องเต้ยรับหน้าแทนพี่ไปก่อนนะคะ”
“เอาอย่างนั้นเลยเหรอคะพี่ไหม”
“ใช่ บอสใจดี เชื่อพี่ และพี่ส่งข้อความไปบอกบอสแล้วกัน อ้อ... และพี่จะส่งอีเมลอีก”
ไหมฟ้านั่งลงไปส่งอีเมลลางานแบบเร่งด่วน ไหมฟ้ามองดูนาฬิกา เธอไม่อยากไปสาย และอีกอย่าง คลินิกรับฝากครรภ์คนเยอะมาก เธอไม่อยากหลุดคิว
“เต้ย พี่ขอตัวไปก่อนนะ เพราะว่าจะช้ากว่านี้ ไม่ได้แล้ว แล้วเที่ยงนี้เต้ยจะกินอะไรดี เต้ยเดินลงไปที่ชั้นหนึ่งนะ เพราะที่นั่นมีร้านอาหารเยอะแยะ แล้วนี่บัตรสำหรับรับประทานอาหาร มีเงินอยู่ในนี้ด้วย พอจะกินได้แหละ” ตีรณารับบัตรมาอย่างงง
“เป็นสวัสดิการของเลขาฯ น่ะจ้ะ”
“ดีจังเลยค่ะ” ตีรณาทำตาโต
“รูดได้แบบไม่ต้องจ่ายสตางค์เลยนะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่ไหม”
“พี่ไปก่อนนะ ยังไงถ้าเจ้านายออกมา ก็ช่วยรับหน้าแทนพี่ด้วยก็แล้วกัน” ยกกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“เดินดี ๆ นะคะพี่ไหม”
“จ้า” แม้ตีรณาจะรู้สึกไม่ค่อยดี ไม่มั่นใจ แต่ก็ต้องทำตามที่ได้รับปากกับไหมฟ้าเอาไว้
ตีรณาหันไปมองบานประตูของบอสได้แต่ภาวนาว่าวันนี้อย่าให้เขาต้องการอะไรล่ะ
ในห้องของเตชิต เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ และก็เห็นเรื่องราวด้านนอกทุกอย่าง เขานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงปัจจุบัน
เตชิตเลือกที่จะไม่รับสายของไหมฟ้า เพราะว่าเดี๋ยวจะยาว ไหมฟ้าเป็นคนพูดแล้ว ก็พูดอีก ไม่จบง่าย ๆ หากได้พูดแล้ว เหตุผลร้อยแปดก็จะมา
ในจังหวะนั้น ก็มีสายเรียกเข้า เตชิตสะดุ้งเล็กน้อยนึกว่าเป็นไหมฟ้า แต่พอเห็นชื่อที่โชว์อยู่ เขาก็กดรับ
(“เป็นยังไงบ้างไอ้ฤๅษี”) ศีล กิติขจรพฤกษ์ เขาคือลูกพี่ลูกน้องกับเตชิต เป็นเพื่อนเล่นรุ่นพี่ที่คลุกคลีกันมาตั้งแต่เด็ก เขามีความสนิทสนมกับเตชิตมาก แต่นาน ๆ จะได้เจอกันสักที ปีละสองสามหน เพราะศีลเป็นเจ้าของรีสอร์ตและฟาร์มไข่มุกที่เกาะมะพร้าว จังหวัดภูเก็ต
- Writer
