“ตอนนี้กี่โมงคะ” ในห้องนั้นไม่มีแม้แต่นาฬิกา
“ก็ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้วล่ะ”
“จริงหรือคะ” เธอรีบลนลานลุกขึ้น แต่ก็ช้าไป ผ้าที่คลุมหน้าอกอยู่เกือบหลุด ตีรณาเพิ่งนึกได้ว่าบนเนื้อตัวของเธอไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่เลย เตชิตมองหน้าเธออย่างรู้ใจ ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้” เขาเข้าจับจูงมือของเธอ และพาเดินไปที่ประตูห้องน้ำ เตชิตใช้สายตามองเธอและยิ้มแปลก ๆ ตีรณาก้าวขาไม่ออก ได้แต่เม้มริมฝีปากและทำหน้าตาบูดบึ้ง
“แล้วเสื้อผ้าของฉันล่ะคะ”
“ทำไมไม่แทนตัวเองว่าเต้ย” เขาติง
“ก็ฝึกเอาไว้ค่ะ เผื่อว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะได้ไม่เผลอ”
“แต่ตอนนี้เราอยู่กันสองคน ให้แทนตัวเองว่าเต้ย และให้เรียกพี่ว่าพี่เต้นเหมือนเดิม” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก ๆ แล้วยังยกมือขึ้นมาช้อนเอาเส้นผมของตีรณาทัดหู
“เข้าไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวพี่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนนะ” เขาเปิดประตู และผลักดันหลังของเธอเข้าไป
ตีรณานึก
