สัมพันธ์ลับอาจารย์แสนร้าย (อ.ธนา:คำแพง)

ตอนที่ 1 เรื่องเมื่อคืน

'นักศึกษาเคารพ'

เมื่อมีอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในคาบสอน หัวหน้าห้องบอกเพื่อนนักศึกษาทุกคนทำความเคารพอาจารย์ ก่อนจะมีเสียงเล็กเสียงน้อยกระซิบกันไปมาให้ดูผู้ที่เข้ามาสอน

อาจารย์หนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงโปร่ง รีบรับไหว้กลับก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้หลังแท่นไม้สูงๆ

วางหนังสือที่เป็นอุปกรณ์การสอนลง ก่อนจะเปิดจอโปรเจคเตอร์หนึ่งในสื่อการสอนขึ้น ขณะที่รอก็หันมาทักทายนักศึกษา

"แนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันนะครับ อาจารย์ชื่อ 'ธนา' สอนวิชาxxxให้พวกเราในเทอมสุดท้าย"

หลังจากที่นักศึกษาชั้นปวส.ไปฝึกงานกันมาแล้วหนึ่งปี คือฝึกเทอมสองของการเรียนปีแรก และฝึกเทอมแรกของการเรียนในปีที่สอง จากนั้นก็กลับมาเรียนต่อในเทอมสุดท้ายอีกห้าเดือน ก็เป็นอันสิ้นสุดชีวิตในรั้ววิทยาลัยในตัวอำเภอแห่งนี้

วันนี้เขามีสอนคาบเช้าสองวิชา และบ่ายอีกสองวิชา นี่เป็นคาบสุดท้ายของวัน ค่อนข้างล้าพอประมาณ

ทั้งที่เป็นวันแรกของการเปิดเทอม ทว่าตารางการสอนก็จัดเต็มให้เขาเหลือเกิน ไม่รู้ว่าผู้อำนวยการที่นี่จงใจแกล้งเขาหรืออย่างไรกัน

เขาเป็นหลานนะ ให้เขาสอนแบบสบายๆ หน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวเลิกคลาสต้องมีเข้าไปคุย

"ใครมีคำถามอะไรไหมครับก่อนที่ผมจะเริ่มทำการเรียนการสอน"

"หนูมีค่ะ" สาวประเภทสองคนหนึ่งยกมือขึ้น ธนาจึงพยักหน้าให้พร้อมรอฟัง

"อาจารย์หล่อจังเลยค่ะ มีช่องทางให้ติดตามบ้างไหมคะ เช่น เฟสบุ๊ค อินสตราแกรม หรือติ๊กตอกอะไรแบบนี้ค่ะ"

ทุกคนที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างนั้นก็หลุดขำออกมา แต่ธนาเองทำเพียงอมยิ้ม จะว่าชินก็ไม่ชินสักที เขาโดนนักศึกษาแซวมาแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเปิดโอกาสให้ถามได้

"แบบว่าพวกหนูจะเอาไว้ติดต่องานค่ะ" บอกออกไปแล้วเอาผมเหน็บหูทั้งที่ตัวเองผมสั้น ก็คนมันเขินอายต่อสายตาคู่นั้น คนอะไรมีเสน่ห์เหลือร้าย มองมาแต่ละทีใจละลาย

เหมือนจะดูนิ่งๆ หยิ่งๆ แต่ไม่ใช่ พอได้ยิ้มเท่านั้นล่ะ โอ้โห! อยากพลีกายถวายตัว

สูงก็สูง ขาวก็ขาว หล่อก็หล่อ ได้ยินข่าวว่าโสดอีกด้วย อีกทั้งเป็นหลานผอ. รูปหล่อแถมยังบ้านรวย แม่จะเข้าเรียนทุกคาบไม่โดดแน่นอน!

ธนาพยักหน้า เหมือนจะรู้ความจริงว่าอยากมาส่องความเคลื่อนไหวของเขามากกว่าว่าไปที่ไหนทำอะไร เขาเล่นจริง แต่ไม่ได้อัปเดตชีวิตจึงไม่ได้ซีเรียสเลยให้ไป

หยิบปากกาเคมีเขียนชื่อเฟสบุ๊คตัวเองลงบนกระดานไวท์บอร์ด เหลือเชื่อว่าทุกคนต่างก็หยิบมือถือขึ้นมาทำการแอดเพื่อนด้วยความไวแสง

ด้วยความที่แต่ละคนต่างก้มหน้ามองลงในมือถือตัวเอง ทำให้อะไรที่แตกต่างไปจากคนอื่นมักตกเป็นเป้าสายตา

ธนากำลังจะอ้าปากถามนักศึกษาคนนั้นว่าไม่บันทึกเหมือนเพื่อนๆ เหรอ เพราะเทอมสุดท้ายจะจบแล้ว หากติดตรงไหนจะได้ทักมาสอบถาม

ทว่าใบหน้าที่เห็นทำเอาคนตัวสูงถึงกับนิ่ง เมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือสาวสวยคนเมื่อคืนที่เจอในงานหมอลำ ที่พ่อผู้ใหญ่บ้านหมู่หนึ่งจ้างมาให้ชาวบ้านดูเนื่องจากงานแต่งของ'เข้ม'และ'ช้องนาง' แถมเขายังได้ขับรถไปส่งเธอที่บ้านอีกด้วยเมื่อพี่สาวเธอไหว้วาน

ยอมรับว่าบรรยากาศพาไป เมื่อบ้านหลังนั้นไม่มีใครอยู่ และเขารู้ว่าพี่สาวของเธอก็ดูจะเป็นใจให้เขาอยู่กับน้องสาวสองต่อสอง

เขาอ้อนจนเกือบได้มีอะไรกับเธอ แต่เพียงแค่จูบเท่านั้น เธอกลับไม่ยอมให้เขาทำต่อ

ส่วนเขาอารมณ์ค้างเติ่ง หมายหัวเธอเอาไว้ว่าต้องกลับไปสานต่อให้สำเร็จแน่นอน เพราะไม่งั้นเขาคงไปต่อกับใครอีกไม่ได้ เพราะมันคงนึกถึงแต่หน้าเธอ

แต่พอเห็นเธอมานั่งอยู่ในคาบที่เขาสอนแทบไปไม่เป็น ในเมื่อเขารับปากกับอาเอาไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับนักศึกษาของตัวเอง

'คำแพง' สบตาอาจารย์หนุ่มแวบเดียวด้วยหัวใจที่เต้นรัว ไม่คิดว่าคนที่เธอเผลอใจยอมให้เขาจูบเมื่อคืนจะมายืนอยู่ตรงหน้าห้องเรียนแบบนี้

เหตุการณ์ที่ว่าจะลืมมันกลับถาโถมเข้ามาในหัว ทั้งกลิ่นและรสสัมผัสของเขายังตราตรึง ถ้าไม่เพราะเมื่อคืนเธอหยุดเหตุการณ์เอาไว้ตรงนั้นคงได้มีอะไรกับเขาไปแล้ว

เขาปากหวานมาก ออดอ้อนเก่ง ทำเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง ถ้าไม่เจอหน้าเขาเธอก็คิดว่าคงลืมไม่ยาก

แต่นี่เธอคงต้องเจอเขาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเรียนจบ สัปดาห์ละครั้ง จะสลัดเขาออกไปจากหัวได้ยังไงดี

"เรียบร้อยนะครับ"

น้ำเสียงสุภาพของอาจารย์หนุ่มทำให้คนที่เอาแต่ก้มหน้างุดเพราะคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนเงยหน้าขึ้น เห็นเขากำลังจะลบ เธอจำต้องเอามือถือมาแอดเพื่อนในเฟสเอาไว้ติดต่องานอย่างปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน

ดึงตัวเองกลับมา ไม่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน คิดเสียว่าเรายังไม่ได้มีอะไรกัน

แล้วยิ่งมาเห็นว่าเขาคืออาจารย์ ส่วนเธอเป็นนักศึกษา ระยะห่างเป็นสิ่งที่เธอและเขาต้องรักษามันอยู่แล้ว

การเรียนการสอนเริ่มที่บ่ายสามโมงไปจบลงที่ห้าโมงเย็น ทำเอาธนาล้ามากจนต้องยกน้ำเปล่าขึ้นจิบ ทว่าลำคอขาวเนียนที่มีลูกกระเดือกเป็นลอนทำให้เกิดเสียงซุบซิบขึ้นมาอีกครั้ง

ทั้งคลาสธนาโดนแซวมาตลอด แต่เขาก็พยายามบอกนักศึกษาหากว่าใครมาได้ยินจะดูไม่ดี

เขาไม่ได้ซีเรียสหากนักศึกษาทุกคนจ้องมองมาที่หน้าห้องแล้วให้ความร่วมมืออย่างดี นั่นก็หมายถึงวิชาที่เขาสอนมันมีประสิทธิภาพ ทำให้นักศึกษาสนใจกัน ไม่ขาดเรียน ไม่โดดเรียน ส่งงานกันครบและตรงเวลา

เกิดมาหล่อก็ประมาณนี้ อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้สักที

"คำแพงครับ" ธนามองรายชื่อที่อยู่ในกระดาษเช็กชื่อก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

"ขาอาจารย์" หญิงสาวขานรับ ทำให้อาจารย์หนุ่มรีบถามต่อ

"เราเป็นหัวหน้าห้อง?"

"ค่ะ"

มิน่าตอนที่เขาเดินเข้ามาแล้วมีคนบอกให้ทำความเคารพเขาถึงรู้สึกคุ้นหูกับน้ำเสียงนี้จัง

ดีเลย

"รวบรวมงานของเพื่อนไปส่งผมที่ห้องด้วยนะครับ"

คำแพงเม้มปากไม่ตอบ ทำไมต้องให้เธอไปส่งด้วยนะ ไม่รู้เหรอว่าไม่อยากอยู่ใกล้เขา อยากอยู่ให้ไกลที่สุด

"คำแพง รับปากอาจารย์ไปสิแก" พอเห็นเพื่อนสาวไม่ตอบสักที คนที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบสะกิด

"ค่ะ"

"เลิกคลาสได้ครับ"

"นักศึกษาเคารพ"

"ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ อาจารย์"

บรรยากาศในช่วงห้าโมงเย็นซึ่งนักศึกษาครูอาจารย์ก็พากันทยอยกลับบ้านกันหมด ทำให้ค่อนข้างเงียบเชียบ

คำแพงเดินตามหลังอาจารย์หนุ่มเพื่อจะไปส่งงานที่ห้องทำงานของเขา โดยเว้นระยะห่างเอาไว้พอประมาณ ซึ่งธนาก็สัมผัสได้จากจังหวะการเดิน เสียงรองเท้าคัทชูกระทบพื้นอยู่ห่างไกลมาก

คงพยายามทำตัวให้ห่างจากเขาเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนสินะ แต่โชคไม่เข้าข้าง เมื่อเธอดันกลายมาเป็นหัวหน้าห้องที่ต้องติดต่องานแทนเพื่อนกับอาจารย์แต่ละคนมากที่สุด

หวานปาก!