PANAY ANG SULYAP KO sa wall clock dito sa sala ng mga Montenegro. Mag-aalas seis na at alas seis y media ang family dinner namin kasama ang mga Villaraza. Baka ma-late ako ngayon at iyon ang pinangangambahan ko.
I didn’t want to be late. It was my sacred oath since the very first family dinner with the Villarazas.
I was silently tapping the cap of the ballpen on the coffee table as I stared at the clock. Tapos ko nang i-solve ang problem na ibinigay sa akin ni Michelle. Inaya namin ni Carmela si Michelle para i-tutor kami sa isang subject namin, since among us three, siya ang pinakamagaling sa numero. Finals na kasi namin next week.
Nagulat ako nang tapikin ni Carmela ang pisngi ko. Nakakunot-noo siya habang nakatitig sa akin. Napatikhim ako.
“Kanina ka pa ‘di mapakali d’yan. Ano bang
