วิมานหงส์ในกรงมาร

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! ร่างหนาในสูทสีน้ำตาลทองที่กำลังเตรียมตัวจะลุกจากโต๊ะทำงาน เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแนบหู “มีอะไรครับแด๊ด” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ แต่ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเข้มทรงอำนาจทางปลายสายตอบกลับมา ก็ทำให้คนที่กำลังอยู่ในอารมณ์ค่อนข้างสงบต้องลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย กับคำสั่งของบิดาที่เพิ่งได้รับ “ว่ายังไงนะครับแด๊ด! จะให้ผมไปคุยงานกับคู่ค้าของแด๊ดที่เมืองไทยวันจันทร์หน้าหรือครับ ผมไม่ไป!” เจ้าพ่อคาสโนวาแห่งฮัมบูร์กรีบปฏิเสธคำสั่งของบิดาทันทีเมื่อได้ยินท่านบอกให้เขาไปคุยงานที่เมืองไทย แล้วทำไมจะต้องเป็นเขาด้วย ทำไมถึงไม่ให้มาติโนไปแทน และเหตุผลที่เฮ็นริครีบปฏิเสธบิดา ก็เพราะเขาไม่อยากไปเจอใครบางคนที่เมืองไทยนั่นเอง “แต่แกต้องไป!” เสียงปลายสายสั่งเฉียบขาดดังขึ้นอีกครั้งจนแก้วหูคนฟังแทบระบม “อาทิตย์หน้าผมมีนัดทั้งอาทิตย์” “ยกเลิกไปซะ” “ไม่ได้นะครับแด๊ด ซิลเวียคือผู้หญิงคนแรกที่ผมไม่อยากผิดนัดกับเธอ” เจ้าของชื่อที่เฮ็นริคพูดถึง คือลูกสาวคนเล็กทายาทของเจ้าของโรงแรมชื่อดังหลายแห่งในกรุงเบอร์ลิน ชายหนุ่มพบหล่อนในงานการกุศลแห่งหนึ่ง หล่อนเป็นนางแบบกิตติมศักดิ์ในงานประมูลเครื่องเพชรสุดหรูเพื่อมอบรายได้ให้กับเด็กด้อยโอกาสในประเทศเอธิโอเปีย หล่อนสวย หุ่นดี เซ็กซี่ ตรงสเปคเขาทุกอย่าง “งานนี้แกห้ามปฏิเสธเด็ดขาด เพราะนี่คือคำสั่งของท่านประธานแห่งบีเอ็นซี กรุ๊ป!” เสียงเข้มเน้นหนักที่ท้ายประโยค ทำให้คนฟังที่อยู่ในตำแหน่งต่ำกว่าไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก เฮ็นริครู้ว่าคำสั่งของท่านประธานฯ ใครก็ขัดไม่ได้เด็ดขาด ไม่เว้นแม้แต่เขาหรือพี่ชายของเขา แต่เมื่อกลับมาจากการทำงาน ผู้ชายที่กุมอำนาจแห่งบีเอ็นซี กรุ๊ป จะดูอ่อนโยนและรักครอบครัวมาก ไม่ค่อยขัดใจภรรยากับลูกชายทั้งสองคนเท่าไรนัก “แด๊ด!” เฮ็นริคอยากจะปฏิเสธแทบขาดใจ แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงจริงจังและทรงพลังที่ส่งมา ทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่ามันคือคำประกาศิตที่ทุกคนจะต้องปฏิบัติตาม และเขาก็คงต้องทำตามคำสั่งนั้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เจ้าของร่างสูงเกือบสองเมตรในชุดสูทสีน้ำตาลทองเรียบหรูสอดมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง สูดหายใจเข้าปอดหนักๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างหนักใจ แล้วกรอกเสียงลงไปตามสายอย่างยอมจำนน ‘นี่เขาเป็นถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนะเนี่ย ไม่มีข้อยกเว้นเลยหรือไง’ “ก็ได้ครับแด๊ด แต่ผมไม่รับประกันความพอใจนะครับ” จบประโยคห้วนๆ คนที่ไม่เต็มใจรับคำสั่งก็กดวางสายทันที โดยไม่คิดจะฟังคำทักท้วงใดๆ จากบิดาที่ตะโกนไล่หลังเรียกชื่อเขาสองสามครั้งทางปลายสายอีก เจ้าของดวงตาสีกาแฟเข้มแสดงความรู้สึกเซ็งที่สุดในชีวิตออกมาอย่างเห็นได้ชัด ‘หวังว่าการไปเยือนประเทศไทยครั้งแรกนี้ เขาคงจะได้พบกับความเพลิดเพลินเจริญใจบ้างนะ อย่างน้อย...ก็ขออย่าให้เขาได้เจอกับผู้หญิงที่ทำตัวเป็นตุ๊กแก ชอบวีนเหวี่ยงและหึงร้ายกาจคนนั้นอีกก็แล้วกัน’ ที่สนามบินสุวรรณภูมิ เจ้าของร่างอรชรในชุดเดรสสั้นสีครีมที่เน้นทรวดทรงองค์เอวและเรียวขาเรียวสวย กำลังมองหาร่างสูงของใครบางคนที่มารอรับเธอตามคำสั่งของบิดา ก่อนที่เธอจะขึ้นเครื่องที่สนามบินดึสเซลดอ์ฟ เยอรมนี เขาชื่อ ‘ทาคุมิ โคบายาชิ’ เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทในเครือ ‘พิบูลชัย กรุ๊ป’ หลายสาขาทั่วประเทศไทย เธอไม่รู้ว่าทำไมบิดาของเธอถึงเจาะจงให้เขามารับเธอด้วย ทั้งๆ ที่ท่านก็รู้ว่าเธอไม่ค่อยชอบหน้าซีอีโอหนุ่มคนนี้นัก ความจริงแล้ว เธอทำใจให้ชอบผู้ชายคนไหนไม่ได้อีกทั้งนั้นแหละ นับตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากเที่ยวเมืองโคโลญจน์เยอรมนีเมื่อหลายปีที่แล้ว ผู้ชายผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาคมราวกับดวงตาของพญาเหยี่ยวคนนั้น ทำให้เธอลืมเขาไม่ลง ทั้งที่พยายามหักใจให้ลืมแล้ว แต่ภาพวันวานระหว่างเธอกับเขาก็หวนเข้ามาในมโนครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่น อุ๊บ! ความใจลอยทำให้ร่างระหงเดินชนเข้ากับ ‘กำแพง’ อย่างจัง ใช่เธอคิดว่าตนเองกำลังเดินชนเข้ากับกำแพงอะไรสักอย่างแน่ๆ เพราะมันแข็งมาก แต่เมื่อมีมือสองข้างยื่นเข้ามาประคองร่างของเธอที่เกือบเซล้ม ก็ทำให้หญิงสาวรู้ว่าสิ่งที่เธอชนไม่ใช่กำแพงอย่างที่เธอคิดแต่แรก ใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม ที่มีเครื่องหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสดใสเรืองรอง จมูกโด่งเล็กเชิดขึ้นเล็กน้อยแสดงถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจของผู้เป็นเจ้าของค่อยๆ เงยหน้าขึ้น หญิงสาวกะพริบตาสองสามครั้งด้วยความตกตะลึง นี่เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า และกว่าหญิงสาวจะหาเสียงของตนเองเจอก็ปาเข้าไปหลายวินาที “เอ่อ...ขอโทษค่ะ” หัวใจทั้งดวงเต้นกระหน่ำโครมคราม เมื่อดวงตาคู่สวยสบประสานเข้ากับดวงตาคมกล้าชวนฝันของผู้ชายที่มีเครื่องหน้าคมคร้ามหล่อเหลาสุดๆ ในสามโลกตรงหน้า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ยังจดจำเขาได้เสมอไม่มีวันลืมเลือน ริมฝีปากอิ่มเล็กสีชมพูสดอ้าเผยอเล็กน้อยอย่างน่ามอง ‘ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆ’ ชายหนุ่มพยายามคิดว่าเคยเจอเธอที่ไหน แต่ก็ยังคิดไม่ออกเมื่อสายตาคมเอาแต่จดจ้องไปยังเรียวปากอิ่มน่าจูบของเธอ ระยะห่างไม่ถึงคืบกับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวหญิงสาว มันทำให้เขาอยากจะกระชากร่างอรชรที่แสนจะเซ็กซี่เข้ามากอดแล้วบดจูบให้หนำใจมากเหลือเกิน รสชาติของเธอคงจะหอมหวาน เธอสวยมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว เฮ็นริคเผลอคิดในใจยิ้มๆ ‘ดูเธอจ้องตาเขาสิ แววตาของเธอ ริมฝีปากอันเซ็กซี่ของเธอ ช่างยั่วยวนใจเขานัก มันน่า...จริงๆ’ ทั้งสองร่างที่เพิ่งชนกันค่อยๆ พยุงตัวยืนตัวตรง ร่างบางถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว เพื่อที่จะได้ไม่ต้องแหงนหน้ามองพ่อเสาโทรเลขนี่จนคอตั้ง ขนาดว่าเธอเป็นคนรูปร่างสูงโปร่งเกินมาตรฐานหญิงไทยส่วนใหญ่แล้วนะ ทว่าเมื่อยืนเทียบความสูงกับผู้ชายคนนี้ ก็ทำให้คนตัวสูงเช่นเธอดูแคระไปเลย เมื่อเฮ็นริคสบตาเธอด้วยแววตาเป็นประกายระยับ บวกกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขา มันก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าหลายร้อยโวลต์วิ่งผ่านร่างกายของหญิงสาวจนร้อนวูบวาบไปหมด เลือดสาวสูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้าเนียนผ่องอย่างเฉียบพลัน จนแก้มนวลสองข้างซับไปด้วยสีแดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศสุก เฮ็นริคเผลอมองเรียวหน้านวลปลั่งที่แดงระเรื่อขึ้นด้วยความประหม่าเขินอายของสาวน้อยตรงหน้าอย่างหลงใหลตั้งแต่นาทีแรก ‘ใช่ เขาคิดว่าเธอคือสาวน้อยที่แสนขี้อาย’ ก็แค่สบตากัน แก้มนวลทั้งสองข้างของเธอก็แดงเถือกเสียแล้ว ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าถ้าหากเธอถูกเขาเปลื้องผ้า เรือนร่างขาวผ่องของเธอคงแดงเป็นกุ้งต้มแน่ หัวใจของมนต์นรียังเต้นโครมครามไม่หยุด เมื่อถูกผู้ชายที่เธอแอบฝันถึงมานานจ้องมองเธอราวกับจะเปลื้องผ้า ทั้งที่ตัวเธอออกจะเป็นสาวมั่นเกินร้อย แต่กับผู้ชายคนนี้เขาสามารถเขย่าหัวใจของเธอให้สั่นคลอนได้ทุกครั้งเมื่อได้เห็นหน้า ใช่แล้ว...เธอแอบเห็นเขาบ่อยๆ ตามสถานที่ต่างๆ แต่เขาคงมองไม่เห็นเธอหรอก ก็เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสายตา ทว่าเฮ็นริคคือผู้ชายในฝันที่ไม่ได้อยู่แค่ในสายตา แต่เขาอยู่ในใจของเธอเรื่อยมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ ว่าแต่ผู้ชายตรงหน้าจะยังจำเธอได้หรือเปล่า ‘เพราะว่าคืนนั้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว...เขา...’ ก่อนที่จะมนต์นรีจะทันได้คิดอะไรต่อ ร่างอรชรก็ถูกเบี่ยงออกอย่างแรงจนเสียหลัก พร้อมกับร่างเพรียวบางสมส่วนของสาวสวยนางหนึ่งเบียดแทรกเข้ามาตรงกลางอย่างเสียมารยาท พร้อมกับที่เจ้าหล่อนปรายตามองมาทางเธออย่างไม่พอใจแกมสะใจ ก่อนจะหันหน้าไปทางเจ้าของร่างสูงเกินมาตรฐานชายไทยที่มีผมสีบลอนด์เข้มด้วยสายตาพราวระยับอย่างดีใจ