ฉันส่ายหัวเพื่อที่จะสละเอาความคิดอะไรไร้สาระนั่นออกไป ก่อนเดินกลับเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อตั้งใจศึกษาหาความรู้ใส่ตัว มันคงจะมีประโยชน์มากกว่า
ภายในห้องฉุกเฉินที่หมอทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวาย หมอตุลย์กับหมอตี๋กำลังนั่งวินิจฉัยอาการของคนไข้รายหนึ่ง ส่วนพี่หมอกันต์ก็ทำแผลให้กับคนเจ็บอีกราย
“เสร็จแล้วครับ ยังไงอย่าให้แผลโดนน้ำสัก 7 วันนะครับ ผิวหนังจะได้สมานกันได้ง่าย” เขาให้คำแนะนำ ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะเข้ามาพยุงและพาออกไปรับยาที่ด้านนอก พี่กันต์รีบรามือพลางหันมามองหน้าฉันนิ่ง ๆ จนแอบเขินอยู่บ้าง
“คนไข้เยอะเลยเหรอคะ” ฉันเอ่ยทักทายทันทีที่เดินเข้าไปหา
“ห้องฉุกเฉินก็แบบนี้แหละมิรา และที่พี่เลือกให้เรากับวีโอเลตมาฝึกที่นี่ ก็เพราะมันจะสอนประสบการณ์จริงให้ได้มากกว่าที่อื่น ๆ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่าคนเจ็บหรือคนไข้เป็นอะไรมา การวินิจฉัยจึงต้องไวและทันเวลา” พี่กันต์อธิบายต่อพลางสบตากับฉัน
“แต่บางทีอยู
