พ่อรูปหล่อ หน้าเก๊ก

1278 Words
เจ้านายหนุ่มไม่ตอบ แต่หันมามองหน้าของมิกิแบบสายตาเดียวกัน “ผมไม่ชอบผู้หญิงที่เรื่องมาก ทำงานกับผมต้องคล่องแคล่วว่องไว รู้ใจกัน อะไรทำไม่ได้ให้บอกก่อน อย่ารับปากแล้วทำส่งเดช” เขาพูดไปเรื่อย ๆ “ค่ะ” เธอฝืนทำหน้ายิ้มใส่เขา แต่ในใจเริ่มคิดหนัก “อีกเรื่อง อย่าให้มีเรื่องผู้ชายเข้ามายุ่มย่ามในที่ทำงาน เพราะว่ามันน่ารำคาญใจ” “ค่ะ” เธอรับปากเขาเบา ๆ ‘ไม่มีแฟนแล้วจะพาใครมาอะ...บอส’ เธอนึกค้อน ‘เฮ้อ... คุณขุนเขาเขาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ อะไรกันค่ะบอส มิกิมาทำงานนะคะ ไม่ใช่มาอยู่ค่ายกักกัน โอ้ย...’ เธอบ่นกระปอดกระแปดในใจ แต่ก็หันหน้าไปส่งยิ้มให้   ขุนเขาแวะเข้าซอยเล็ก ๆ ข้างทาง เลี้ยวหัวรถเข้าตามถนนที่ลาดลงไปในทุ่งนา หญิงสาวมองไปข้างหน้าอย่างประหลาดใจ แต่โชคดีหน่อยถนนนั้นลาดยางอย่างสะดวกสบาย มิกิเห็นชิงช้าสวรรค์อยู่ตรงหน้า สูงตระหง่านท่ามกลางสีเขียวของต้นข้าว แล้วยังมีของประดับตกแต่งที่เธอยังไม่เคยเห็นที่ไหน หญิงสาวดีใจ หันไปยิ้มให้กับบอสด้วยความตื่นตา “ร้านอาหารนะ ที่นี่อร่อย บรรยากาศดี” เขาเอ่ยบอก สีเขียวของท้องทุ่งนาที่ปลูกขึ้นของเจ้าของที่และยังอนุรักษ์เอาไว้ พื้นนาที่ยังปลูกข้าวอยู่ และทำร้านอาหารอยู่ท่ามกลางสีเขียวขจีของท้องทุ่ง ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่ คือ กระบี่ “ว้าว... สวยจัง” เธอยิ้มออกมาทันทีที่เห็นบรรยากาศสดใสแปลกตามาก ๆ กระท่อมไม้ไผ่ที่ปลูกไว้ห่าง ๆ กัน และอยู่ในท้องทุ่ง มีของตกแต่งเป็นของเก่า ๆ โบราณ ๆ และที่เด่น ๆ เจ้าของนำเอาท่อน้ำมาทำเป็นปิ่นโตขนาดใหญ่ทาสีเหลืองจนเหมือน และทำเถาหิ้วด้วย “น่ารักจังค่ะ ขอบคุณนะคะบอสที่พามาที่แบบนี้” เธอขอบคุณตามนิสัย พอเขาดับเครื่องยนต์เธอก็หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วกระโจนลงไปเซลฟีเก็บรูปของตัวเอง และภาพของสิ่งของต่าง ๆ ไว้เป็นที่ระลึก “อะแฮ่ม” เขาแกล้งกระไอกระแอม หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้อย่างลืมตัว ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา แล้วเผลอยกมือถือให้ขุนเขาดูรูปที่เธอถ่ายไปเมื่อกี้นี้ “สวยไหมคะ” แล้วเธอก็เลื่อนไปเรื่อย ๆ ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัวกับรูปที่เธอชี้นิ้วลงไปบนแก้มจนบุ๋ม นัยน์ตาบ้องแบ๊ว ขุนเขาเผลอมองใบหน้าของเธอแทนที่จะดูรูปต่อไป   “มากี่คนคะ” พนักงานเดินเข้ามาสอบถาม มิกิรีบโชว์สองนิ้ว เธอคนนั้นจึงพาไปยังกระท่อมที่ยังว่างอยู่ “เลือกเมนูตามสบายนะ อยากกินอะไรก็สั่ง” เขายื่นเมนูให้ “บอสค่ะ เลี้ยงหรือหักจากเงินเดือนคะ” เธอประชดเขา เพราะเพิ่งจะโดนในเรื่องของเสื้อผ้าไปก่อนหน้า “เลี้ยงครับ คุณอัจฉริยา” เจ้านายคนใหม่เรียกชื่อของเธอเสียเต็มยศ “ค่ะ จะได้ไม่ต้องเกรงใจ” เธอพูดดัง สีหน้าและแววตามีความสุขกับเมนูตรงหน้า ภาพสวยงาม มีทั้งอาหารพื้นเมืองและอาหารทะเล หญิงสาวเลือกไม่ถูกเอาเสียเลย ‘ร้านนี้ทำเมนูได้น่ารักมาก ๆ แบบนี้’ “นี่หอยอะไรคะ” เธอชี้รูป พร้อมกับยกหน้ามาถามเจ้านายที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม “หอยชักตีน” “อือ...” “จงใจด่ามิกิหรือเปล่าคะ หอยชักเท้าก็บอกว่าหอยชักเท้า ทำไมต้องใช้คำว่าตีนด้วย” ฮา... ขุนเขาหัวเราะ บางทีหญิงสาวก็พาซื่อจริง ๆ   เมื่อพนักงานหญิงคนเดิมเดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่ม เขาก็สั่งอาหารทันที “ข้าวเปล่าสองจาน หอยชักตีนหนึ่งที่ น้ำพริกกุ้งสด ขอผักลวก เอ่อ... แล้ววันนี้มีสาหร่ายสด ๆ ไหม” หญิงสาวคนนั้นพยักหน้า “งั้นเอามาหนึ่งที่ คุณมิกิจะสั่งอะไรอีก” เขาถามเธอ “เอ่อ...” เธออ้ำอึ้ง เพราะทุกอย่างน่ากินไปหมด “งั้นผมสั่งเอง เขารวบเมนูในมือของเธอยื่นส่งให้พนักงานทันที” มิกิทำหน้ามุ่ย และทำตาละห้อยอย่างเสียดาย “ชักช้าเอง น้อง...เอากุ้งผัดน้ำมะขาม และก็แกงเลียง” เขาพับเมนูในมือของตัวเองส่งให้หญิงคนนั้น เธอรีบเดินออกไปทันที “กฎอีกข้อ ห้ามทำอะไรชักช้า” เขาเพิ่มอีกกติกาหนึ่งให้เธอด้วย “ค่ะ” เธอลอบถอนหายใจ แต่พอแหงนหน้าขึ้นไป ก็เห็นกระถางที่ปลูกต้นไม้ต้นเล็ก ๆ หลากสีในเปลือกหอย และกะลามะพร้าว เธอก็เลิกสนใจนายหัว ยกมือถือถ่ายภาพต่าง ๆ เก็บไว้เป็นความประทับใจ ไม่นานอาหารก็ถูกลำเลียงออกมาเสิร์ฟ ทั้งสองจึงนั่งทานอาหารไปแบบเงียบ ๆ มีมิกิที่เอ่ยปากชมรสชาติอาหารที่แปลกลิ้นและอร่อยด้วยไม่ขาดปาก เมื่อเช็กบิลเสร็จ พนักงานก็เชิญให้ทั้งสองนั่งชิงช้าสวรรค์ของทางร้านฟรี และจะเห็นวิวท้องทุ่งนา และสวนปาล์มที่ปลูกติดกับเขาหินปูนที่โดดเด่นของจังหวัดกระบี่ “นั่งสักรอบนะคะบอส” เธอทำเสียงอ้อน เพราะเห็นสีหน้าของเจ้านายเหมือนไม่อยากที่จะนั่ง เธอเดินไปไม่สนใจนายจ้างแล้ว เดินนำหน้าเขาลิ่ว ๆ ตามหลังพนักงานสาวตรงไปยังชิงช้า ขุนเขาจำใจเดินตาม เขามาทานอาหารที่นี่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เคยนั่งชิงช้าสวรรค์ของที่นี่สักที แต่มิกิในมุมนี้เธอก็ช่างเหมือนเด็ก แต่เธอจบปริญญาโทแล้วนะ หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งก่อน และขุนเขาก้าวไปนั่งในฝั่งตรงข้าม มิกิดีใจเหมือนเด็ก ๆ เธอชี้ชวนให้เขาดูทิวทัศน์สวย ๆ และยังยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปของชายหนุ่มด้วย “ยิ้มสิคะ...บอส” เธอบอกเขา ชายหนุ่มจึงยิ้มมุมปากนิด ๆ ให้กับตากล้อง ‘หล่อออก มานั่งเก๊กอยู่ได้’ มิกิชอบใจใหญ่ ยกมือถือเซลฟีตัวเองไม่หยุด เจ้านายหนุ่มได้แต่ยิ้มและมองเธอไปเพลิน ๆ    “สวัสดีค่ะคุณเดี่ยว” พนักงานต้อนรับรีบออกมาต้อนรับเขาถึงหน้าบ้านพัก “ว่าไงครับคุณเนตร” เดี่ยวเอ่ยทักผู้หญิงวัยสี่กว่า ผู้จัดการทั่วไปที่คอยให้ความดูแลเขาทุกอย่างในโรงแรมแห่งนี้ “คือว่า เมื่อตอนที่คุณเดี่ยวโทรมาจองห้องพักนะคะ จริง ๆ มันไม่ได้มีห้องว่างเหลืออยู่เลย แต่น้องพนักงานเขาทำบุ๊กกิงตกไปอันหนึ่ง เนตรจึงอยากจะขอโทษคุณเดี่ยวนะคะ จะขอความเห็นใจ จะขอยกเลิกห้องที่คุณเดี่ยวจองเอาไว้” “เนตรพยายามมากแล้วนะคะ ทางเราก็พยายามจะต่อรองกับทางบริษัททัวร์นะคะว่าคงจะให้ห้องไม่ได้ แต่พวกเขามาเป็นกรุปทัวร์มาเป็นคณะนะคะ ไกด์ก็บอกว่าจะให้แยกไปนอนที่โรงแรมอื่นก็ไม่ได้เหมือนกัน และอย่างที่รู้ ๆ กันช่วงนี้เป็นเทศกาลกินเจ คือแบบว่า ห้องเต็มเกือบทุก ๆ ที่เลย แล้วห้องที่หาได้ก็ไกลมาก ไกลจากโรงแรมของเรามาก ๆ จึงอยากจะขอความอนุเคราะห์คุณเดี่ยว จริง ๆ เนตร....” เนตรกำลังจะร่ายยาวต่อ ด้วยน้ำเสียงและสายตาอ้อนวอนสุด
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD