“หากข้าหาไม่ชีวิตรอดในวันรับตำแหน่งองค์ชายาของหลู่อ๋อง เจ้าช่วยไปบอกองครักษ์และคนของข้าให้หนีไป และเจ้าก็เช่นกัน รักษาชีวิตของเจ้าไว้ หนีไปจากที่นี่ ไปให้ไกลที่สุด”
“โถ...ท่านหญิง”
หลินเจินดึงมือเรียวบางนั้นมาแนบแก้มขณะหลั่งน้ำตาออกมา จางลี่ได้แต่นึกสะท้อนใจตัวเอง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความหวั่นหวาดเมื่อใกล้เวลารับตำแหน่งสำคัญ มันอาจเป็นจริงดังที่ฮุยอินเคยบอกไว้
“แท้จริงหลู่อ๋องมีแผนจะมิให้พระธิดามีชีวิตรอดกลับแคว้นฉี”
สามราตรีต่อมา
จางลี่นั่งนิ่งอยู่บนแท่นบรรทมในห้องนอนขนาดใหญ่ภายในตำหนักร้อยไหม เป็นห้องเดิมที่ถูกไฟไหม้แต่ได้รับการซ่อมแซมจนกลับมางดงามดั่งเดิม นางสนมนับสิบเดินเข้าออกเพื่อถวายการรับใช้ จัดแต่งประดับภูษาให้พระธิดาผู้รับตำแหน่งหวางเฟย ด้วยเสื้อคลุมสีงาช้างปักลวดลายอันวิจิตรห่มคลุมเรือนร่างอรชรและเนื้องามราวหยกล้ำค่า เครื่องหน้าของจอมนางแห่งแคว้นหลู่งามสง่าใต้มงกุฎมาลาป
