“พี่บอกแล้วว่าจะไม่ปล่อย อยากลงไปเบื้องล่างนักเราก็ลงไปพร้อมกัน!”
หลี่เจี๋ยพุ่งตัวลงไปเบื้องล่างพร้อมร่างของจางลี่ นางรู้สึกราวกับถูกโยนลงเหวและก่อนจมลึกลงสู่ท้องน้ำดำมืดก็ถูกกระชากให้กลับขึ้นอยู่เหนือน้ำอีกครั้ง จางลี่สำลักและตะกายหาที่ยึดเกาะ แขนนางกระหวัดเกี่ยวลำคอของหลี่เจี๋ยที่กอดรัดร่างแน่งน้อยเอาไว้แน่น ตานั้นหลับปี๋แต่ปากร้องออกมาว่า
“ท่านพี่!...ท่านพี่!”
“อยู่นิ่งๆ...จงอยู่นิ่ง ๆ”
เสียงของเขาทำให้นางหยุดชะงักและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
“ท่านพี่...”
“ชู่ว!...เจ้ามิเป็นอะไรแล้ว”
“ใยท่านมิปล่อยข้า ให้ข้าจมน้ำตายอยู่ในนี้”
“เจ้าจะไม่จมน้ำตายดอกจางลี่ แต่เจ้าอาจตายเพราะต้องกลายเป็นอาหารของพวกจระเข้แทน”
จางลี่อ้าปากค้าง นางเพิ่งนึกได้ว่าใต้ตำหนักต้องห้ามแห่งนี้คือที่ชุมนุมของเหล่าจระเข้ ปากของนางสั่นระริกเมื่อความกลัวแล่นเข้าจับหัวใจ และเมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ความมืดของท้องน้ำและผิวน้
