กรงรักทัณฑ์ปรารถนา

บทที่ 4 ตอนที่ 5

"คุณหมอ!" ร่างเล็กหันขวับกลับหลังเมื่อคุณหมอหนุ่มถือวิสาสะเข้ามาในห้องของเธออีกคราแล้ว ใบหน้าแดงก่ำของเธอบูดบึ้งเอาเรื่อง อีกฝ่ายจึงชูดอกกุหลาบเจ้าปัญหาให้ดู

           "พี่เอากุหลาบมาใส่แจกันให้ น้ำมนต์ลืมไว้ในรถแน่ะ" จริงๆ เขารู้ว่าเธอแสร้งไม่หยิบมันมาด้วย แต่ก็ช่างเถอะถือว่าเป็นการเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสเสีย แล้วก็เดินผ่านหน้าหญิงสาวไปหน้าตาเฉย

           "วางไว้ตรงนั้นแหละค่ะ น้ำมนต์จัดการเองคุณหมอกลับไปห้องเถอะดึกแล้ว"

           "ออ...พี่ลืมบอกว่าประตูห้องพี่มันเสีย"

           "แล้ว..." อัญญดารรับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลโดยสัญชาตญาณ

           "พี่คงต้องนอนกับน้ำมนต์อีกคืน...ทำไงได้ โทร.ตามช่างเขาบอกว่างมาซ่อมให้พรุ่งนี้" พูดพลางคนเจ้าเล่ห์ก็แสร้งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะกระจกตรงมุมห้อง

           "นี่คุณหมอ!!" อัญญดาขุ่นใจจนตัวสั่น เธอไม่น่ากลับมาอยู่บ้านหลังนี้เลย รังจะถูกอัศม์เดชรังแกเอาแต่ได้อยู่ร่ำไป จิตใจมันอึดอัดเหลือประมาณ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก เมื่อคืนเขาก็บังคับจนได้ผลมาครั้งหนึ่งแล้ว

           "น้ำมนต์ไปอาบน้ำเถอะ" จู่ๆ เขาก็ออกปากไล่ตัดหน้าประโยคถัดมาที่เธอกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าต่อขาน

           "คุณ..." 

           "หรือจะอาบพร้อมกัน จะเอาแบบนั้นก็ได้นะ" คุณหมอหนุ่มตีรวนเสียงเข้มสีหน้าจริงจัง

 อัญญดากัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจ สะบัดหน้าเดินหนีไปเปิดตู้เตรียมตัวอาบน้ำ คิดในใจว่าอยากนอนในห้องน้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย จะได้ไม่ต้องถูกใครกวนจิตอีก

           "โกรธอะไรพี่นักหนา...พี่ทำดีเท่าไหร่น้ำมนต์ก็หมางเมินตลอด..."

           "อุ๊ย!" ร่างเล็กถอยหลังตามแรงดึงจากมือใหญ่ที่สอดกอดมาทางด้านหลังปะทะกับแผงอกล่ำสัน หญิงสาวสะบัดตัวอัตโนมัติแต่อีกฝ่ายรัดแน่นเบียดชิดกว่าเขา

           "เรา...มาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมน้ำมนต์ อย่าทำเหมือนเกลียด ขยะแขยงพี่แบบนี้อีกเลย" ร่างเล็กหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว แต่ชายหนุ่มก็ยังรับรู้ถึงการหายใจไม่เป็นจังหวะของเธอ

           "คุณหมอจะให้หนูทำยังไงคะ อันนั้นก็ไม่ดี อันนี้ก็ไม่ใช่ ต้องให้ถูกใจทุกอย่างใช่ไหมถึงจะพอใจ แล้วเคยคิดหรือเปล่าคะ...ว่าคุณหมอก็กำลังบังคับฝืนใจหนูอยู่"

           "งั้นก็เข้าใจพี่บ้างสิ เราน่าจะปรับตัวเข้าหากันบ้าง...ได้ไหม อย่าเอาแต่ผลักไสทุกอย่างที่พี่พยายามทำให้" อัศม์เดชจับคนตัวเล็กหมุนกลับมาให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา สองมือกอบกุมแก้มขาว มองดวงตาระรื่นหยาดน้ำปริ่ม ริมฝีปากสั่นระริก

           อัญญดาสับสนยิ่งนัก แม้จะพยายามสร้างขวากหนามกำแพงสูงใหญ่แค่ไหนกั้น ความรู้สึกไม่ให้โบยบินถวิลหา แต่ในความเป็นจริงลึกๆ ในหัวใจนั้น หญิงสาวก็ยอมรับว่าเธอไขว้เขวไปกับการกระทำหลายๆ อย่างในทางที่ดีของเขาอยู่ไม่น้อย

           "พี่ไม่ขอให้ลืมเรื่องเก่าๆ ที่มันเลวร้าย แต่อยากให้จดจำสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเราไว้ด้วย"

           "..." อัญญดานึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรดี ลมหายใจเริ่มขาดห้วง...ใจเต้นสั่นรัว

           ก่อนความคิดทุกอย่างจะบรรจบให้สั่งการ ริมฝีปากหนาก็ประกบทับกลีบปากเย้ายวนเสียก่อนแล้ว ร่างเล็กยิ่งอื้ออึง สัมผัสอ่อนโยนนุ่มนวลบรรเลงให้เธอชะงักงัน อัศม์เดชกอดประโลมร่างเล็ก มือใหญ่ลูบไปตามสองแขนและแผ่นหลังเบาๆ ทะนุถนอม ตวัดลิ้นสอดเข้าสู่โพรงปากในจังหวะที่หญิงสาวกำลังสับสน

           เขาครางทุ้มในลำคอเบียดริมฝีปากหนักหน่วงหยั่งเชิง กระตุกลิ้นไล้โลมไปกับลิ้นเล็กกระตุ้นให้ค่อยๆ ตอบสนอง สองร่างเริ่มนัวเนียบดขยี้แลกจูบดูดดื่ม

           "อื้อ!!" สำนึกบางอย่างกระตุกเตือน ให้ดวงตากลมโตเบิกโพลง เธอดิ้นเล็กน้อยอยู่ในอ้อมแขน สัญชาตญาณต่อต้านเพราะจิตส่วนลึกมันสั่งการ แต่อัศม์เดชก็กอดเธอไว้เบียดตัวเข้าหาแนบสนิทมากขึ้น

           "ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว...พี่ขอโทษเรื่องวันก่อน พี่สัญญาน้ำมนต์จะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว เชื่อพี่นะ..." เสียงกระซิบแนบชิดริมฝีปากพร้อมๆ กับลมหายใจอุ่นที่รินรด สาวน้อยมองเหม่อเหมือนถูกเขาดูดกลืนเอาวิญญาณไปเสียแล้ว เธอหายใจกระเส่า ใจยังสั่นเทากับสัมผัสหวามที่แตกต่างจากเมื่อครั้งแรก อีกทั้งคำปลุกปลอบนั้นก็ยิ่งกล่อมเกลาให้อัญญดาเคลิ้มหวั่นไหวไปไม่น้อย

           "ขอเพียงน้ำมนต์เปิดใจ...ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว น่ารังเกียจ..." ริมฝีปากหนาพรมจูบหน้าผากมน ไล่จุมพิตพวงแก้มขาว ประกบริมฝีปากพร้อมแบ่งบันลมหายใจให้หญิงสาวได้สัมผัสรู้ ก่อนจะบรรจบตรงกลีบปากสีหวานซ้ำอีกครั้ง จูบถนอมแผ่วหวิว เน้นการกอดคลอเคลียหลอกล่อให้อีกฝ่ายเผลอใจตัวอ่อนยวบไปกับสัมผัสหวามครั้งแล้วครั้งเล่า

           "อุ๊ย!" อัญญดาอุทานตกใจเมื่อตัวเธอถูกยกอุ้มแนบอกแกร่ง อัศม์เดชก้มสบตาเธอยิ้มอ่อนโยนให้ในขณะที่นำพาไปสู่เตียงนอน แล้วจึงวางร่างเล็กพร้อมทับคร่อมเอาไว้เสีย เด็กสาวยังมีอากรลนลานเล็กน้อย เหมือนไม่แน่ใจ ยังชั่งใจ...และแฝงความโหยหาเอาไว้ในแววตาดวงนั้น

           "พี่จะดูแลน้ำมนต์...ตลอดไป..."

           "อื้อ!" กลีบปากเจ่อถูกรุกเร้าจูบหนักหน่วงกว่าในตอนที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า สองมือปลุกปล้ำจับมือเธอที่เริ่มปัดป่าย ก่อนจะสยบให้กับแรงสัมผัสอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับถูกสะกดให้โอนอ่อนไปกับไฟสวาทที่กำลังลุกโชนได้ที่

           เรียวลิ้นร้ายสอดลึกสู่โพรงปากอุ่นร้อน ตวัดเกี่ยวพันลิ้นน้อยนัวเนียจนคนตัวเล็กรู้สึกหายใจติดขัด อัศม์เดชรู้ทันรีบผละออกแล้วจุ๊บเบาๆ ซ้ำๆ จากนั้นก็ซุกระหว่างซอกคอขบกัดเล็กน้อยให้เธอได้รู้สึกถึงเพศรส ส่งลิ้นร้ายโลมเลีย ในขณะที่มือป้วนเปี้ยนอยู่กับการกำจัดเสื้อผ้าของเธอ

           อัญญดามารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่ออุ้งมือใหญ่นั้นทาบทับลงบนอกอวบของเธอเสียแล้ว ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยกับอุณหภูมิผิวที่ร้อนรุ่มซึ่งประกบกำนวดเฟ้น เธอเลียริมฝีปากด้วยความเผลอไผล หายใจหอบกระเส่า ได้แต่นอนอ่อนระทวยไปกับการกระทำอันวาบหวามนั้น

           "คุณ...หมอ..."

           "หืม...มันจะดีขึ้นน้ำมนต์ อา...ลืมความเจ็บปวดครั้งเก่าซะพี่จะลบมันออกจากความทรงจำให้เอง อืม..." ชายหนุ่มซุกใบหน้าสูดดมกลิ่นสาบสาวจากผิวเนื้อสล้าง แทรกตัวขึ้นทับร่างระหงเต็มรูปแบบ รับรู้เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ และลมหายใจอุ่นๆ สั่นสะท้านจองเธอ

           มากเกินพอสำหรับการกล่อมให้คนขี้กลัวไว้วางใจ...เขาผละห่างออกจากร่างระหงเล็กน้อยเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง อัญญดาขยับขาหวังเบียดตัวนอนตะแคงและยกมือขึ้นปิดทรวงอกสล้างท้าสายตา แสงนีออนส่องสว่าง จนเธอนึกอายที่ต้องนอนเปลือยอวดสัดส่วนความสาวแก่สายตาของเขา เพราะความไม่เคยชินนั้นเอง

           "น้ำมนต์ของพี่สวยเหลือเกิน..." เมื่อเสื้อผ้าถูกถอดทิ้งอย่างเท่าเทียม ร่างใหญ่จึงโน้มทาบทับลงมาอีกครั้ง จับให้อัญญดาขยับนอนหงาย สายตาส่องสำรวจไม่ปิดบัง รอยช้ำแดงปื้นประปรายจากน้ำมือเขาฝากฝังลงบนเนื้อเนียนชวนให้รู้สึกซ่านไปถึงในทรวง

           เลือดหนุ่มไหวเวียนร้อนฉ่า ลมหายใจขาดห้วงพอๆ กับเจ้าของดวงหน้าแดงก่ำที่มองเขาหวาดๆ ปนเชื้อเชิญ...

           "อา...อย่ายั่วพี่น้ำมนต์"

           "..." เธอไม่ตอบ ไม่พูด ไม่เอ่ยคำใดๆ ออกมาด้วยใจยังเต้นสั่นหวั่นไหว ลอบมองเขาที่กางแขนคร่อมลามเลยไปถึงกลางลำตัวที่เกือบนั่งอยู่บนหน้าขาเรียวขาว...