“ใช่ที่ไหน เธออายุยี่สิบสองแล้ว ไม่ใช่เด็ก เป็นสาวเต็มตัวเต็มกอดแบบนี้” วินเซนโซแกล้งกระชับเรียวแขนแน่น ไม่สนใจอาการดิ้นรนหนี และปัดมือเขาออก
“น้ำหวาน เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองน่ะหวานสมชื่อ” สายตากรุ้มกริ่มพราวระยับ น้ำเสียงแหบพร่าบ่งอารมณ์คนพูดได้ว่าเขากำลังต้องการอะไร
สิตาพรพูดไม่ออก เมื่อคืนเขาก็วนเวียนแตะต้องเธอไม่ได้หยุดหย่อน เธอเรียนรู้ความต้องการของเขาจากน้ำเสียงและดวงตาคมดุ
“หนูเจ็บ...”
“ไม่เอา พูดว่าน้ำหวานเจ็บสิ”
“น้ำหวานเจ็บ คุณอย่าทำอะไรน้ำหวานเลยนะคะ” ในช่วงวินาทีสั้นๆ ที่สมองโปร่งโล่ง สิตาพรพูดตามเขา เธอกลัวกับน้ำเสียงห้วนดุนั้น อะไรก็ได้ที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยเธอ สิตาพรจะทำ...
“ไม่เจ็บ ครั้งนี้มันจะไม่เจ็บ เหมือนหลายๆ ครั้งหลังนั่นเมื่อคืน ฉันจะทำเบาๆ โอเคนะ” ชายหนุ่มกระซิบดึงดันเอาชนะ เขาทิ้งฟองน้ำเมื่อลูบไล้ขัดสีเธอจนทั่วทั้งตัว แล้วเบี่ยงร่างเล็กเข้ามากดจูบ เมื่อไม่สา
