“เหม็นจัง น้ำก็ไม่อาบ”
“เหม็นแล้วมาหอมเขาทำไม”
“งั้นเธอหอมพี่ทีสิ”
“บ้า”
“ไม่งั้นจะไม่ใช่แค่นอนเฉยๆ นะ”
“คนเจ้าเล่ห์” สาวน้อยว่าเขา แต่เธอก็ต้องผงกใบหน้าขึ้นหอมแก้มเขาเบาๆ เพียงแค่จมูกแตะแก้มเธอก็รีบผละห่าง หน้าแดงจนถึงใบหู
ธนัชย์เขี่ยแก้มใสอย่างเอ็นดู
“นอนเถอะ” เขาบอกในที่สุด แต่ไม่ยอมปล่อยร่างบางจากอ้อมแขน นึกด่าตัวเองที่ใจอ่อนกับเธอแบบนี้ ทั้งที่เขาไม่อยากยุ่งกับสาวบริสุทธิ์ และเด็กสาวอย่างเธอทั้งบริสุทธิ์และแก่นแก้วเสียจนน่าปวดหัว
ไตรตรึงษ์รีบหลับตาลงทั้งที่ใจยังเต้นระทึก อ้อมกอดของผู้ชายคนแรกในชีวิตสร้างความหวาดหวั่นมากพอดู จูบแรกที่เขาปล้นไปร้อนวูบวาบอยู่ตรงริมฝีปาก สาวน้อยพยายามผ่อนลมหายใจด้วยกลัวเขาจะจับได้ว่าเธอกำลังกลัวอย่างที่สุด มีคนเคยพูดไว้ว่า ความกลัวคือจินตนาการที่เราสร้างขึ้นเอง เธออยากเถียงใจแทบขาด ลองมาโดนคนแปลกหน้ากอดดูซิ มันยังจะเป็นจิตนาการที่สร้างเองไหม แต่
