ชายหนุ่มจึงยอมวางร่างบางลงบนเตียงก่อนด้วยความสงสารกับความเขินอายนั้น แม้ว่าใจจริงเขาชอบที่เธอไม่มีอะไรปิดบังความสวยงามมากว่า ชายหนุ่มเดินไปรื้อตู้เพื่อหาเสื้อคลุมให้ตัวเองแล้วก็อีกตัวสำหรับสาวน้อยแสนหวาน
“มาสิ”
คนเจ้าเล่ห์คลี่เสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาแล้วเรียก สิตาพรลังเลเขาก็ส่งยิ้มท้าทายแกมบังคับตามมา ถ้าเธออยากมีเสื้อผ้าก็ต้องยอมลุกเดินไปหาเขาซึ่งอยู่ห่างจากเตียงประมาณห้าก้าว
สาวน้อยจำต้องสลัดความอับอาย เธอรวบผ้าห่มมาพันกายแล้วขยับเข้าหาเขา เมื่อเธอยื่นมือขอเสื้อเขาก็ส่ายหน้า ใช้สายตาคมดุมองที่ผ้าห่มเป็นเชิงบอก
สิตาพรอยากจะกรีดร้องกับการแกล้งของคนตัวใหญ่ อีกครั้งที่เธอจำต้องหน้าแดงก่ำ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือที่จับปมผ้าห่มพันกาย ปล่อยให้มันค่อยๆ ล่วงผ่านร่างนุ่มลงเรื่อยๆ สาวน้อยอายจนต้องหมุนตัวหันหลังให้เขา
“อายอะไรกันนักทูนหัว”
ผ้าเนื้อนิ่มถูกสวมเข้ามาจากทางด้านหลัง พร้อมๆ กับหน้าคมที่ก
