ไตรตรึงษ์นั่งมองหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของธนัชย์อย่างเป็นห่วง หากไม่เพราะชายหนุ่มเอาตัวมาบังกระสุนแทนเธอเขาก็คงจะไม่เจ็บแบบนี้ หลายชั่วโมงที่เธอนั่งเฝ้า เขาก็ยังไม่ตื่นสักทีจนเธอเป็นห่วงกระวนกระวายไปหมด หมอบอกว่ายาจะทำให้ชายหนุ่มหลับไปสักพัก แต่หมอก็ไม่ได้ระบุว่าสักพักน่ะมันกี่ชั่วโมง เธอเป็นห่วงเขาไปหมดแล้ว
“คนขี้เซา เมื่อไหร่จะตื่นซะทีนะ” สาวน้อยนั่งบ่นอยู่คนเดียว หากแต่แววตานั้นทอประกายแห่งความห่วงใยมากล้น ดวงหน้าคมเข้มที่ประกอบไปด้วยคิ้วดกหนา ดวงตาคมเจ้าเล่ห์ สันจมูกได้รูปลงมาจนถึงเรียวปากเข้ม บัดนี้ซีดเผือดไร้สีสันแห่งความมีชีวิตชีวาจนน่าใจหาย
ไตรตรึงษ์เอื้อมมือของเธอไปแตะที่ใบหน้านั้นแผ่วเบา น้ำตาอุ่นๆ ซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่แพทย์ประจำเรือยืนยันว่าเขาปลอดภัย แต่เธอก็ยังคงไม่วางใจอยู่ดี
“คนโง่ รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองน่ะโง่ที่สุด ห้ามมาตายต่อหน้าลูกตาลเลยนะ ไม่งั้นลูกตาลนี่แหละจ
