กา กา กาาา!
อีกาตัวเดิมแผดเสียงร้องอันน่าขนลุก เข้ามาในโสตประสาทเหมือนทุกค่ำคืน แต่สิ่งที่ทำให้ก้านแก้วคิดไม่ตก ไม่ใช่เรื่องสภาพแวดล้อมรอบด้าน แต่เป็นเรื่องราวที่เธอเพิ่งเจอมาหมาดๆ แล้วปะติดปะต่อไม่ถูกว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงหนีจากไอ้เศษสวะนั่นมาได้
ทั้งที่จริงแล้ว…เธอไม่น่ารอดเลยด้วยซ้ำ
ที่คิดอย่างนี้ไม่ใช่ว่าเธอมองโลกในแง่ร้ายแต่อย่างใด แต่ประสบการณ์ที่เจอมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอรู้ว่าสัตว์นรกอย่าง ‘ไอ้พล’ ไม่มีวันปราณีคนที่ทำให้มันโกรธถึงขีดสุด ทว่ามองในแง่ดี มันอาจจะเห็นของมีค่าในตัวเธอ เลยหันไปสนใจของพวกนั้น แล้วปล่อยให้เธอหนีรอดมาได้ เพราะสร้อยพระกับโน้ตบุ๊กมือสองที่เพิ่งได้มา ก็ไม่อยู่ที่ตัวเธอแล้ว ลืมตาขึ้นมาก็นอนอยู่กลางป่าข้างหอพัก ยังดีที่หอบสังขารกลับมาถึงห้องได้ โดยที่ตัวเธอยังไม่ถึงขั้นสู่ขิต
“ไม่หิวข้าวหรือไง?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบ
“ไม่”
