“ก้านแก้ว”
สองมือหยาบใหญ่ยกขึ้นแนบพวงแก้มใส พร้อมกับเรียกชื่อเธอด้วยโทนเสียงอบอุ่น ทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างก่อนหน้านี้ จางหายไปกับอากาศ กลายเป็นความรู้สึกดีใจที่อย่างน้อย มีเขาที่ยังเป็นห่วงเธอ
“ก้านไม่ได้เป็นอะไร”
เธอตอบด้วยโทนเสียงปกติ แล้วยกยิ้มให้
“ไม่เชื่อ” เขาเลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวคนตัวเล็ก แล้วใช้สายตาตั้งคำถาม ว่าตกลงเธอเป็นอะไร รู้สึกยังไงในตอนนี้
“ก้านไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มหวานก่อนจะหยิบแหวนออกมา
“แหวนนี้ใช่ของคุณหรือเปล่า?” เธอเข้าประเด็น
“อืม” เขาตอบอย่างไม่สนใจแหวน แต่สนใจเธอ
“งั้นแสดงว่าร่างของคุณคงถูกฝังดินอยู่แถวๆ นั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ก้านจะลงไปขุดหาต่อนะ วันนี้ฝนตกหนักมาก”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะดึงตัวเธอไปโอบกอด
“กะ กอดทำไมเหรอ?”
เสียงหวานอู้อี้ เพราะใบหน้าซุกอยู่ตรงแผงอก
“อยากกอดเฉยๆ กอดไม่ได้หรือไง?”
“ดะ ได้ แต่ก้านสกปรก
