“คือว่า ฮรึก…”
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นสัมผัสผิวแก้ม พบว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ น่าจะร้องตั้งแต่ตอนที่เห็นภาพเหตุการณ์ฆาตกรรม พอลืมตาขึ้นมาเจอเสือใหญ่ก็ยิ่งสติแตกกระเจิง
“เธอฝันร้าย หรือว่าเธอกลัวอะไรในตัวฉันกันแน่”
ยิงคำถามตรงกระเด็นเหมือนดูออกว่าเธอกลัวเขา
“มองหน้าฉันสิ สบตากับฉัน”
น้ำเสียงแกมบังคับ ออกคำสั่งให้เธอสบตา
“บอก ให้ สบ ตา”
พอเธอไม่ทำตามที่เขาสั่ง น้ำเสียงก็เริ่มดุดัน
“นะ หนูฝันร้าย”
ก้านแก้วเอาตัวรอดจากบุคคลอันตราย โดยการปรับบทสนทนาให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะลดฝ่าเท้าที่ยันอยู่ตรงหน้าท้องแกร่งกร้านเปลี่ยนเป็นเข้าไปสวมกอดแทน
“ฮึก หนูไม่ได้ตั้งใจถีบป๋า นะ หนูขอโทษ” คำขอโทษจากปากเธอ ทำให้อีกฝ่ายนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะยกมือหยาบใหญ่ขึ้นลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่า เป็นการปลอบโยน
“ป๋าไม่โกรธหนูหรอก ฉะนั้นหยุดร้องไห้ซะ”
น้ำเสียงของเสือใหญ่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากที่ดุดันก็เริ
