“จริงซิ พ่อของหนูอรก็มีที่ดินหลายสิบไร่ถ้าจะแบ่งขายให้เสี่ยก็คงดีนะ ขายให้คนกันเองดีกว่าไปขายให้ใครก็ไม่รู้ เขาจะมาเอาแต่ผลประโยชน์ไม่สนใจความเป็นอยู่ของพวกเราจริงๆ หรอก”
“ก็จริงอย่างที่เสี่ยพูดค่ะ” อรพิมพยักหน้าหงึกหงัก “อรจะช่วยพูดกับพ่ออีกแรงหนึ่งนะคะ”
“ได้ยินแบบนี้ดีใจจริงๆ” สมเกียรติยกมือขึ้นโอบไหล่อรพิมหลวมๆ “ไปนั่งรอในรถดีกว่า เดี๋ยวเสี่ยจะให้คนรถสตาร์ทรถให้ หนูอรจะได้นั่งตากแอร์สบายๆ ดูซิเหนียวตัวไปหมดแล้วละซิ”
“เสี่ยใจดีจังเลยค่ะ”
อรพิมถือโอกาสทำออดอ้อนอย่างน่ารักแล้วรอให้เสี่ยสมเกียรติเปิดประตูให้เข้าไปนั่งในรถหญิงสาวยิ้มเปิดเผยไม่สนใจมือไม้ของเสี่ยสมเกียรติที่เหมือนกับหนวดปลาหมึก เอาเถอะ ถือว่ากลับบ้านมาครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ
เรือเฟอรี่แล่นไม่นานนักก็มาถึงฝั่ง ขณะที่รถทยอยขึ้นฝั่งสายตาของอรพิมก็มองเห็นพ่อของตัวเองยืนชะเง้อคอยาวอยู่ไม่ไกลนัก เมื่อรถที่เธอนั่งผ่านจุ
