ผู้กองนภพีท์ไม่ปล่อยให้อชิรญาเดินทางไปพบกับปุยเมฆอันอ่อนนุ่มงดงามแค่เพียงผู้นี้ เขาพลิกร่างเล็กให้ลงไปนอนใต้เรือนกายล่ำสันอีกครั้ง ก่อนจะโหมกระหน่ำกายแข็งขึงเข้าไปในกลีบดอกไม้หวานรัวเร็วติดๆ กันอีกไม่กี่ครั้ง ความสุขอิ่มเอิบใจก็ระเบิดแตกซ่าน กายล่ำสันกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยเสียงคำรามลั่นไปกับความสุขสมที่ได้รับจากอชิรญา คนที่เป็นยอดดวงใจ ไม่ว่าเธอจะทรยศกับความรักของเขามากเพียงใด อชิรญาก็ยังคงเป็นยอดดวงใจของเขาเสมอ...
อชิรญาพยายามขยับกายถอยหนี หลังจากผู้กองนภพีท์เคลื่อนตัวลงนอนบนเตียงหนาข้างๆ กายเธอ ทว่าแค่ขยับกายเพียงเล็กน้อย ก็ถูกต้นแขนสีแทนคว้าตัวเอาไปกอดไว้แนบแน่น
“อย่าทิ้งพี่เมฆ...”
น้ำเสียงที่กระซิบขอร้องเต็มไปด้วยความเจ็บปวดชิดกับใบหูเล็ก สร้างความงุนงงให้กับอชิรญาเป็นอย่างมาก ใครทิ้งผู้กองหนุ่มผู้นี้ ใครทำให้ผู้กองหนุ่มแห่งราชนาวีไทยต้องเจ็บปวด ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เธอแน่ ที่เป็นฝ่ายท
