ถึงเวลาแล้วสินะ แค่เห็นซีเจย์ลากกระเป๋าเดินออกจากห้อง สมองของเฟียสก็เริ่มอ่อนล้าขึ้นมาทันที
เฮ้อ!
ไม่อยากต้องไปนั่งทนฟังเสียงไร้สมองของยัยมีมี่กับความร้ายที่ซ่อนเงียบจนน่ารำคาญของมิเชล บอกตามตรงว่าเบื่อ ระยอง – กรุงเทพฯ ระยะทางอาจจะไม่ได้ไกลมากแต่บอกตามตรงแค่ 5 นาทีสำหรับคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันมันก็ถือว่านานแล้วนะคะ
“เป็นอะไรหน้ามุ่ยเชียว” ซีเจย์เดินพ้นประตูออกไปก็หันมาถามฉันที่ยังไม่ได้เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มเอ็นดู นี่ฉันคิดว่าแค่คิดในใจ ไม่รู้ตัวเลยนะคะว่าเผลอแสดงอาการทางสีหน้าด้วย
“สงสารหู” ฉันตอบเบาๆ แล้วก็เดินไปหาคนที่ยื่นมาออกมาทำท่าเหมือนอยากให้ฉันเดินเข้าไปกอด แต่ไม่ได้เดินเข้าไปให้กอดหรอกค่ะ ฉันแค่เดินตามออกจากห้องเท่านั้น
“หึๆๆ เอาน่ะทนหน่อย...นะครับ” ซีเจย์นี่เก่งเรื่องอ้อนเกินไปรึเปล่าคะ บทจะอ้อนก็อ้อนเรี่ยราดมาก แต่ถามว่าฉันทำใจให้ชินได้ไหม ไม่เลยค่ะ ไม่ชินเลยสักนิดเดียว
