มธุรินดาไม่รู้ว่าตนเองผล็อยหลับไปนานเพียงใด พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนอนสุดหรูหรา เลยไปยังด้านนอกหน้าต่าง ก็เห็นว่าเป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
“บ้าชะมัด! เผลอนอนหลับไปได้ยังไง”
มธุรินดาเค้นเสียงด่าตัวเอง เธอไม่ควรผล็อยหลับเนิ่นนานถึงเพียงนี้ เธอควรหนีออกจากคฤหาสน์ของปีศาจร้ายที่พร่าความบริสุทธิ์ไปจากเธอ
เมื่อกวาดสายตารอบห้องจนมั่นใจว่าเดนิคอฟไม่ได้อยู่ในห้องด้วย ก็รีบเลื่อนกายลงจากเตียงนอน ทว่า...พอเท้าเล็กแตะกับพื้นพรม ก็ต้องสูดปากเบาๆ กับอาการเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นตรงตำแหน่งของดอกไม้สวาท
“เดนิคอฟ! เจอหน้าเมื่อไรฉันจะฆ่าคุณ”
มธุรินดาโกรธเดนิคอฟจนแทบฆ่าอีกฝ่ายได้ ขณะเดียวกันก็โกรธตัวเอง ที่เผลอ
ไผลตกอยู่ในภวังค์ของไฟสวาท ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ซ้ำร้ายยังลืมตัวลืมใจทำตามที่อีกฝ่ายกระซิบสั่งด้วย หญิงสาวกัดเม้มริมฝีปากไว้แน่น แม้ตกอยู่ในอารมณ์ที่โกรธขึงมากเพียงใด แต่ก็บอกตัวเองใ
