“อลิน...ยังไม่นอนอีกเหรอ ฉันนึกว่าเธอนอนแล้วเสียอีกนะ”
เสียงห้าว ๆ ใหญ่ ๆ ดังขึ้นที่ประตูทำให้เด็กสาวสะดุ้งแรงกว่าตอนหล่อนนึกถึงป้าเอี่ยม ร่างสูงใหญ่สมาร์ทอย่างกับฝรั่งของพัฒนพิชัยก้าวเข้ามาและทำให้เด็กสาวเกิดความปประหม่าขึ้นในทันที
“พะ...พ่อเลี้ยง...อ้า...เอ้อ...หนูนึกว่าพ่อเลี้ยงจะไม่กลับเข้ามาในห้องซะแล้วคืนนี้”
“จะไม่ให้ฉันกลับมาได้ไง นี่มันเรือนหอของฉันนะอลิน ลืมไปแล้วเหรอว่าเราแต่งงานกันแล้ว”
เออ...จริงด้วย...อลินนึกในใจ ก็หล่อนลืมไปแล้วจริง ๆ ว่าตอนนี้กลายเป็นเจ้าสาวเจ้าของปางไม้ที่หล่อนมาอาศัยอยู่ด้วยตั้งหลายปีแต่ไม่เคยพูดคุยหรือสนิทสนมกับเขาเป็นการส่วนตัวแถมยังไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตาเสียอีกด้วยเพราะพัฒนพิชัยเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่ต้องเดินทางบ่อยครั้ง แต่ในช่วงหลัง ๆ มานี้หล่อนเห็นรถของเขาจอดอยู่ในโรงรถ พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ไม่มีคนขับรถประจำตัว หล่อนรู้จากป้าเอี่ยมว่าเขาชอบไปไหน
