Mukhang di na nga magpapakitang muli si Nathan at tahimik na ulit ang aking buhay. Wala nang makulit pero patuloy ko syang naaalala. Ilang linggo ko syang kasama araw-araw at lahat ng sulok ng center ay naaalala ko sya. Ang ilang pasyente ko, pinapaalala pa.
“Sayang yung boyfriend mo dok. Manloloko pala. Sayang yung bahay ni Madam sa isla tsaka wala na tuloy trabaho yung mga mananahi ng bag.”
“Magkakatrabaho pa rin naman sila. Naghahanap lang kami ng pwesto.”
“Ahh pero sayang talaga si Sir pogi. Di mo akalaing gagawa ng ganoon sa inyo.”
“Heto pong reseta ng gamot ninyo. Ipakita nyo po kay Ms. Jane at bilin yo po yung wala dito.”
“Salamat po dok.”
Sa baranggay naman ay napag-uusapan din ang tungkol kay Nathan at di ko maiwasang di marinig parang sinasadya talaga nilang iparinig pa sa
